Klusek

Klusek – bo jest taki kluskowaty. Starszy Pan karmił go wszystkim co miał. Choć miał bardzo niewiele. To była mała, biedna wieś gdzieś na Lubelszczyźnie. Kluska życie to był chleb, ziemniaki, zboże, jajka i kostki cukru.

Zdobywał dzielnie wszystkie lasy. Wszystkie leśne dukty należały do niego. Klusek był królem w swojej oborze i ukochanym koniem starszych państwa przez prawie 17 lat. Tu się urodził. Tu miał odejść.

Pewnie nie będziesz zdziwiony, jeśli napiszę, że los jakoś specjalnie planami Kluska się nie przejął.

Na jesieni odeszła Pani Starsza. Kilka dni temu pochowano Pana Starszego.

I Klusek nagle stracił wszystkich, których jego życie interesowało. A i tak nie było ich wielu. Na koniec zainteresował się nim tylko handlarz.

I gdyby był Pan Starszy, pewnie nigdy by na taki tok zdarzeń nie pozwolił. Ale go nie ma. Był ginącym gatunkiem, gdzie zwierzęta w zamian za pracę – mają emeryturę i godność w codzienności. Choć pieniędzy nie było, to jak widać nie są do niczego potrzebne aby zachować się przyzwoicie wobec zwierzaka.

W tym momencie przypominają mi się wszystkie te telefony, żebyśmy przyjęli konia (za cenę rzeźną) bo się zepsuł, bo nie może startować w sporcie, bo nie wyrabia już w bryczce, albo wymaga weterynarza na starość – i wszyscy chcą nam oddać, bo ich nagle nie stać. Za moment widzimy (bo to mały świat) że kupili nowy model, młodszy, zdrowszy.

Patrzę w oczy Kluska i serce mi pęka na milion kawałków. Nie znałam oczywiście starszego Pana, ale mogę sobie wyobrazić, jak bardzo kochał tego konia, jeśli trzymał go tyle lat, choć od dawna nie pracuje. Nawet kopyta ma zrobione..

Chciałam Was więc prosić w imieniu wszystkich tych, którzy nie mają pieniędzy, ale dbają o swoje konie najlepiej jak potrafią, tego ginącego gatunku – pomóżcie nam zebrać 5500 złotych, by wykupić życie Kluska do 20 stycznia.

Mimo mojej bujnej wyobraźni, nie wyobrażam sobie, aby styczniowego popołudnia mieli tego starego konia zabrać. A Ty?