Pestka

Czy zwierzę może nie mieć wartości? Może być przekazywane z rąk do rąk jak przedmiot, który nie spełnił oczekiwań? Może żyć całe życie na kredyt, na chwilę, na przeczekanie, aż ktoś znajdzie dla niego „lepsze” miejsce?

Pestka była trzy razy nieudanym prezentem.

Najpierw jako młody koń trafiła do gospodarza, który dostał ją „na rozruch” hodowli. Nie pasowała do planu, więc oddał ją swojej córce – a ona dorastała z Pestką. Ale dla dziewczyny wieś była za mała, nie planowała w niej życia. Pestkę przekazała dalej. Znajomym. Też w prezencie.

I tak Pestka toczyła swoje życie – podawana jak gorący ziemniak, przerzucana między ludźmi, którzy nie do końca ją chcieli.

Była chuda. Chodziła krzywo. Od źrebaka spotykała się z niechęcią. Ludzie omijali ją wzrokiem. Nikt nigdy nie postanowił jej sprzedać – ale nikt też nie uznał, że zasłużyła na emeryturę.

Przepis jest prosty: dopóki zwierzę jest użyteczne, można je eksploatować. Gdy przestaje – trzeba się go pozbyć. Powołujemy się na ustawę o ochronie zwierząt, ale to martwy zapis. Każdego dnia widzimy konie bite, wyniszczone pracą, zaniedbane. Ich ból nie jest ścigany.

Ostatni gospodarz, do którego trafiła Pestka, nie czekał. Oddał ją tam, gdzie zwierzęta kończą swoją wędrówkę. Handlarzowi.

To on jako pierwszy uznał, że Pestka ma jakąś wartość. Ale nie po to, by mogła odpocząć.

Dziś Pestka stoi u handlarza. Czeka na wyrok.

Nie mamy mocy, by usłyszała nas cała Polska. Możemy krzyczeć, ale nasz głos dotrze tylko do Ciebie.

Musieliśmy ją zadatkować, ale to nie wystarczy. Do 18 marca musimy zebrać jeszcze 3100 zł. Bez Ciebie to się nie uda. Ale to już wiesz.