Pierwiosnek

Chciałam mu dać imię, które zwróci uwagę.
Bo wszystko inne uwagi nie zwraca.
I jeszcze 2 maj – dzień po środku świąt, gdy wszyscy chłoną późną wiosnę.
Pierwiosnek chłonie chłodne, poranne powietrze i rozgląda się niepewnie.
Nad nim chyli się handlarz, i ciężko sapie.

„Robisz Pani te zdjęcia?! Czasu nie mam. Śniadanie czeka. To kaleka jest, kawał gada, Pani, ogon nawet krzywy ma, i nierób taki..” handlarz mamrocze do siebie.

Pierwiosnek wpatruję się w obiektyw. Ni to błagalnie, ni z przerażeniem. Może krzta nadziei jest w tym spojrzeniu. Trudno mi dojrzeć, bo wszędzie fruwa kurz z podwórza.

Ten nocy go zabierają.
O 2 nad ranem jest transport, gdy wszyscy zgasimy majowe ogniska i pogrążymy się we śnie – z hukiem otworzą drzwi obory i wyciągną Pierwiosnka, starego osiołka.

Nim dotrze na trap, przelecą mu przed oczyma wszystkie dnie i noce, które spędził przy stacji benzynowej jako ozdoba dla turystów.

Gdy tego lata ruszysz nad Bałtyk, już go tam nie spotkasz. Będzie inny, młodszy. Bez krzywego ogonka.

Dziś 2 maj.
Wiem, urlopy.
Tylko że osiołek poniedziałku nie doczeka.

Zamiast majowego loda czy mrożonego szejka – proszę, uratuj krzywy ogonek.