Chłopaki

Jeden ma lat prawie 30.
Drugi ma niecałe 3.
Spotkali się tutaj.
I stali się nierozłączni.

Długo stałam i patrzyłam próbując nadać im imiona, ale kiedy Sasza krzyknął „no, chłopaki! Patrzymy w obiektyw!” poczułam że na ten moment tak się właśnie nazywają.

Przyjechali z targu. Jeden u kresu wędrówki. Drugi dopiero zaczynał podróż.

Starszy wypadł z samochodu, ledwo szedł ponownie po trapie. Handlarz mówi, że chciał go tam zostawić leżącego ale 2000 piechotą nie chodzą – wzięli go w kilku chłopa, wrzucili na samochód. Przy wyjeździe doładował jeszcze drugiego – i tak jechały chłopaki już razem, aż do obory na krańcu świata.

Piszę „krańcu” choć to koło Warszawy, nie taki znowu kraniec. Obok Pałac Kultury i Łazienki i wielkie galerie, które otwierają się dziś rano.

I gdy słońce będzie zachodzić i ten miejski gwar zacznie cichnąć – to chłopaków zaczną ładować. Tuż obok, pod tym samym niebem, które widzisz za oknem.

Kiedy robimy zdjęcia, kucyki stoją wtulone i przerażonym wzrokiem omiatających podwórze. Gdy kończymy i wysuwam dłoń w ich stronę, obydwa trzęsą się na swoich krótkich nóżkach i próbują wejść na starą przyczepę, byleby ich nie dotykać.

Odsuwam dłoń.
Naciskam kolejne litery na telefonie.
Do Ciebie te litery.

Jesteś?
Nie muszę bardziej literować.
Zabiją je dziś.
Znasz już to wszystko.

Po 5 zł.
Zrzućmy się wszyscy.
Jest nas garść, są nasi znajomi, bez kawy dzień idzie przeżyć.

Chłopaki – zamiast Capuccino albo małego espresso?