Pumba

Długo zastanawiałam się, czy wysłać Ci to zdjęcie Pumby. W wielu ludziach budzi ono obrzydzenie. Wielu odwraca wzrok. Wielu prosi, żeby nie psuć im dnia. To trochę przypomina mi tę sytuację, kiedy ludzie mówią, że nie chodzą do schroniska dla psów, bo nie mogą patrzeć na te zwierzęta. Na ich cierpienie, na ich kalectwo, na ich chorobę, starość i samotność. Zastanawiam się wtedy, o kogo w tym wszystkim chodzi. O nas, czy o te zwierzęta? Ile razy trafia do nas nowe zwierzę? Uwierz Mi, My też chcemy odwrócić wzrok, bo ile tego cierpienia, widoków i losów można unieść? I na ile z nich możesz patrzeć, nie tracąc radości życia, która jest przecież taka ważna?

Dlatego wybacz Mi, ale chcąc dać Pumbie szansę, musiałam Ci te zdjęcia załączyć. Wysłała Mi je Alba, która właśnie przyleciała z Maroka tu do Modlimowa. I jeśli chciałbyś się poznać, to serdecznie zapraszam. Pumba jest psem marokańskich ulic. Nie miał właściciela, który zadbałby o usunięcie tych guzów z jego pyska. Pumba ma problem z jedzeniem i piciem wody. W zasadzie ma problem ze wszystkim. Jego ciało odmówiło posłuszeństwa, a świat odmówił pomocy. Dziś Pumba stoi przed Wami i błaga o wsparcie. Zbieramy na klinikę – diagnostykę i leczenie. Zbieramy na jutro, jakiekolwiek jutro dla Pumby. Alba wisi Mi tu na ramieniu i zaciska pięści. Nie wiem, czy to jest stres, czy pytanie, czy na pewno kliknę „Wyślij”, ale Ja nie mogłabym nie kliknąć. Przecież Maroko wcale nie jest tak daleko i tyle zwierząt już tam razem ocaliliśmy.

Dlatego dzisiaj stawiam przed Tobą Pumbę, bo wiem, że On Cię obchodzi. Bo obchodzą Cię wszystkie zwierzęta, niezależnie od szerokości geograficznej. Zbieramy dla Pumby kwotę, której dzisiaj nie znam, ale liczymy, że zamknie się to w 2–3 tysiącach złotych. A potem będziemy szukali Pumbie domu – jeżeli się uda i ktoś się zgłosi. Ale na ten moment Pumba musi przeżyć. Dlatego błagam – puść ten apel w świat. I bądź dzisiaj z psem, który nie ma na tym świecie nikogo.