Psy z Rumunii

Dziś chcemy zwrócić Waszą uwagę na jedno z rumuńskich schronisk, które poznaliśmy dzięki osobom działającym lokalnie i które dziś pilnie potrzebuje wsparcia. To miejsce, które znalazło się w sytuacji krytycznej i bez realnej pomocy z zewnątrz może po prostu nie przetrwać.

W schronisku przebywa ponad 100 psów.
Nie ma tam zespołu wolontariuszy.
Nie ma zaplecza finansowego.
Nie ma systemowej pomocy.

Jest Monika.

Monika ma 76 lat. Niedawno przeszła operację biodra, które złamała podczas codziennej pracy przy karmieniu zwierząt. Teren schroniska jest trudny, nieprzystosowany i wymaga pilnych napraw. Mimo bólu i ograniczeń fizycznych Monika każdego dnia robi wszystko, by psy miały jedzenie, wodę i podstawową opiekę. Pomaga jej jedynie bratanek.

To miejsce funkcjonuje na granicy możliwości.
Brakuje środków na karmę, leczenie, utrzymanie schroniska i zabezpieczenie terenu. Zima dodatkowo pogłębia kryzys – utrudnia dojazd, zwiększa koszty i sprawia, że bez wsparcia to schronisko może nie przetrwać najbliższych miesięcy.

Sytuację pogarsza brak zrozumienia w lokalnej społeczności. Zamiast pomocy często pojawia się obojętność, a czasem wrogość. Psy i jedna starsza kobieta zostają z tym wszystkim praktycznie same.

Dlatego dziś chcemy realnie pomóc temu miejscu i zwracamy się do Was z apelem o wsparcie finansowe na jego utrzymanie.
Środki są potrzebne na:
* karmę
* podstawową opiekę weterynaryjną
* zabezpieczenie terenu
* odciążenie Moniki, która dźwiga ten ciężar niemal samotnie

Jak wiecie, działamy w Rumunii i znamy realia pracy w takich miejscach. Wiemy, jak cienka jest granica między funkcjonowaniem a upadkiem. Dziś to schronisko stoi dokładnie na tej granicy.

Ten apel nie jest o przyszłość.
Jest o to, by to miejsce mogło istnieć jutro.

Jeśli możecie pomóc – dziękujemy.
Jeśli możecie przekazać dalej – to także realna pomoc.
To schronisko potrzebuje wsparcia teraz.

To jest moment, w którym Wasza obecność naprawdę ma znaczenie.

Widzieliśmy już miejsca, które były na granicy upadku.
Widzieliśmy schroniska, gdzie nie było karmy, leczenia, ludzi ani nadziei.
I widzieliśmy, co się dzieje, kiedy wiele pojedynczych osób decyduje się nie przejść obojętnie.

To właśnie w ten sposób zmieniają się takie miejsca.
Nie jednym wielkim gestem, tylko setkami mniejszych decyzji.
Jednym kliknięciem, jedną wpłatą, jednym udostępnieniem, jedną reakcją.

Każda złotówka to realne jedzenie w misce.
Każda pomoc to kolejny dzień funkcjonowania schroniska.
Każda decyzja „pomagam” to odciążenie osoby, która dziś dźwiga ten ciężar sama.

To wszystko jest w naszych rękach.
Nie w systemie.
Nie w urzędach.
W ludziach.

Już nie raz pokazaliście, że potraficie zmieniać rzeczywistość.
Że tam, gdzie był chaos, pojawia się porządek.
Że tam, gdzie była cisza, pojawia się głos.
A tam, gdzie była bezradność, pojawia się realna pomoc.

Dziś prosimy Was, żebyście znów zrobili to, co robicie najlepiej.
Żebyście użyli swojej mocy.
Bo ona naprawdę działa.