Munio

22.03.2021

Munio przesyła buziaki i gorące pozdrowienia ze swojego domu! Zdążył się już przwyczaić do nowej sytuacji w życiu, co z pewnością daje mu wiele szczęścia. Długie spacery, czy leniwe wypoczynki na kanapie to jego ulubione zajęcia. I dobrze, bo właśnie na to zasłużył! Wszystkiego dobrego dla tej wspaniałej rodzinki. 🙂 

15.02.2021

Munio adoptowany! Po kilku miesiącach poszukiwań domu, do Munia w końcu los się uśmiechnął. Mamy nadzieję że szybko przystosuje się do nowych warunków i otoczenia, oraz pokocha nową rodzinę i spędzi z nimi wiele długich pięknych lat. Powodzenia Muniu! 🙂 

Znaleziony na ulicy, wycieńczony Munio przeszedł żmudny proces leczenia. Nadal potrzebuje czasu, aby nabrać więcej masy, ale jego życiu nie zagraża juz niebezpieczeństwo.

To miły i łagodny psiak, "duży dzieciak", ufny i zabawy. Potrzebuje towarzystwa, nie czuje się dobrze samotnie. Poszukuje odpowiedzialnego domu, najlepiej z ogrodem i przynajmniej jednym psiakiem, który toleruje inne zwierzęta.

Mamy świadomość, iż psiak z przewlekłą chorobą może mieć większe trudności w znalezieniu domu, dlatego istnieje również możliwość zaopiekowania się nim na odległość. Muniek może się pochwalić, iż ma już pierwszego stałego Sponsora. Napisz do nas na [email protected]

Chcesz podarować Muniowi dom? Wypełnij https://www.psiaplaneta.pl/formularz_adopcji_stacjonarnej/

30.07.2020

Przekazujemy Wam Muńkowy "update", czyli aktualizację. Już w pierwszych dniach od pobytu w klinice okazywał ulgę, nieśmiało machał ogonem i apetyt mu dopisywał. To zawsze dobry objaw, dający nadzieję, bo duży apetyt to dużo siły.

Opuścił już klinikę, w której leczono zapalenie spojówek i rogówki, miał wykonaną pełne badani krwi, tzw, bio-chem, wyniki hormonów tarczycy wskazały na niedoczynność, przyjmuje codzienne leki. W badaniu mikroskopijnym nie znaleziono na skórze żadnych  pasożytów zewnętrznych. Dodatkowo miał bakteryjne zapalenie uszu, które bywa bardzo uciążliwe w leczeniu, stan zapalny dziąseł i skóry. Otrzymywał odpowiednie leki pod doświadczonym okiem weterynarzy w klinice. Ze względu na szpakowate rozstawienie kończyn wykonano RTG, na szczęście nie wykazało uszkodzeń mechanicznych. Gdy nabrał wigoru, został poddany kastracji. Rekonwalescent korzysta teraz z wit. D w naszym ośrodku.

Dziękujemy za Waszą pomoc w opłaceniu jego leczenia, kosztów diagnostyki oraz pobytu w klinice. Zapraszamy do dalszej opieki nad Muniem np. jako Wirtualny Opiekun ([email protected], 518 569 487, Karolina), a może… ktoś chciałby podarować mu dom np. Tymczasowy?

24.06.2020

Jakoś to tak jest na tym świecie, trochę niesprawiedliwie, a przynajmniej tak mogłoby się wydawać, że jedni mają wszystko, a inni nie mają nic.

Czasem, kiedy odwiedzam sklep zoologiczny i patrzę na te wszystkie zabawki dla ukochanych pupili, na zdobione miski, na zimowe ubranka, na przepiękne posłanka, to zastanawiam się, czym trzeba sobie zasłużyć, żeby to wszystko mieć. Pomijam to, że dla psa nie są to rzeczy wcale istotne, bardziej chodzi mi jednak o to co sprawia, że my uznajemy psa za wartego tego wszystkiego. Lub niewartego skrawka koca i chwili ciepła przy nas.

Munio musiał być kiedyś przepięknym psem. Nie wiadomo co się stało, że jego los tak brutalnie się odmienił. Być może na tej samej ulicy, na której żył i mieszkał, były dziesiątki innych psów, które nadal wygrzewają się przy kominku, spacerują ze swoimi właścicielami, i mają pełne miski jedzenia.

Munio pełnej miski nie ma. Nie ma też właściciela, który zabrałby go na spacer, nie wspominając o kominku, przy którym mógłby się wygrzać. Nie wygląda też na psa, który mógłby nabroić, aby to stracić. Jest tak osowiały i zrezygnowany, że ledwo stoi na swoich psich czterech łapach. Może zwyczajnie nie pasował do ideału, albo komuś się znudził, albo ktoś zmienił zdanie, albo okazało się, że szczeka. Tego nigdy się nie dowiemy.

Munia tragedia poszła o wiele dalej i nie było wkoło niego człowieka, który mógłby zapalić iskierkę nadziei. W zasadzie nie wiemy jak długo Munio się włóczył, ale kiedy wreszcie został odnaleziony, był na skraju wyczerpania.

Osoba, która go przygarnęła zajęła się nim jednak tylko przez chwilę. Ludzie, którzy poprosili nas o interwencję ws. Munia napisali, że kobieta boi się o swoje psy, czy aby Munio ich nie zarazi.

W takim stanie Munio trafia do nas. W zasadzie trudno powiedzieć cokolwiek mądrego, Munio słania się na swoich łapach, zmęczony swoim życiem, zagłodzony, wyłysiały, z ranami, ropiejącymi oczyma i uszami, ze zgrubieniami na licznych partiach skóry – Munio powoli wie, że przegrywa. Przegrywa najważniejszą ze swoich walk, taką która kończy wszystko i po której nie ma już nic.

Munio natychmiast trafia do kliniki, czyli tam gdzie powinien był trafić już dawno. I ten samotny pies wędrowiec bardzo Cię dziś potrzebuje. Nie, nie prosi o ubranko, zdobioną miskę ani piękne posłanie. Munio się bez tego obejdzie. Ciebie prosi dziś o łaskę życia.