Lew

A on dołączył tej nocy, gdy szykowaliśmy druk listu — najdzielniejszy z dzielnych. Mały Lew. Nie muszę chyba pisać, dlaczego nazwałam go Lwem. Bo widać to na zdjęciach. Lew był psem z hodowli.

Przywieźli go, żeby go uśpić. Jak widzisz, nie widzi na jedno oko. I najpewniej właśnie dlatego został skazany. Do tego ma wszawicę, grzybicę, prawdopodobnie chorobę serca. Kuleje na jedną łapkę i biega na trzech. To, co mu zrobiono, woła o pomstę do nieba. Ale zamiast mścić się, lepiej edukować i zmieniać świat. A jeśli starczy sił — uderzyć pięścią w stół i powiedzieć, jak bardzo się na to nie godzimy.

Zbyt często psy z hodowli trafiają na margines, gdy przestają przynosić zyski. Nikt tego nie kontroluje. W Polsce, by prowadzić hodowlę psów, wystarczy się jakkolwiek zarejestrować. Bez ogólnych norm, bez nadzoru. Psy, które nie są już potrzebne, bywają wywożone i usypiane przez weterynarzy, którzy nigdy nie powinni tego robić. A jeśli nie znajdzie się taki, trafiają na ulice, są głodzone, topione — możesz wybierać, jak odchodzą. Dziś na naszej drodze stanął Lew. Przyjechał nocą. Miał szczęście — trafił na weterynarza, który, choć przyjął go do eutanazji, drugimi drzwiami wyniósł go i błagał o pomoc. Nie mogliśmy odmówić. Dziś Lew walczy — trochę o życie, trochę o zdrowie. A potem będzie walczył o dom. Jeśli możesz wesprzeć go w którejkolwiek z tych kwestii, będziemy ogromnie wdzięczni. Bo może nigdy nie zobaczysz w pełni jego oczu, ale na pewno zobaczysz w jego sercu ogrom wdzięczności. To mały piesek, ale serce ma trzy razy większe niż on sam. Zbieramy 2000 zł na klinikę dla niego. Jeśli możesz pomóc — to cudownie. A jeśli dodatkowo chciałbyś kiedyś dać mu dom — koniecznie się z nami skontaktuj. Lew musi mieć swoje miejsce w tym świecie.