Atlas

Atlas. O nim opowie Wam Paweł który był w Maroku na misji. Nikt tego lepiej nie przekaże.

„Tak go nazwaliśmy.
Bo jeśli coś mogło go opisać, to właśnie to imię.
Atlas. Jak góry w Maroku.
Silne, ogromne, niewzruszone.
Trwają, mimo burz i czasu.
Tak jak on.
Choć ze złamaną miednicą.
Ze złamaną nogą.
I z ogromnym krwiakiem.

A jednak – on patrzył.
Jakby chciał powiedzieć: „Nie zostawiajcie mnie.”

Leżał w cieniu budynku. Z trudem oddychał. Ale jego oczy nie były puste. Były skupione.
Gotowe walczyć.

Widzieliśmy wiele. Ale jego ciało mówiło więcej niż jakiekolwiek słowa. Każdy jego wysiłek, każda próba wstania
była jak echo gór – cicha, ale potężna.

Atlas trafił do kliniki. Przed nim długa walka. Operacje. Diagnostyka. Nadzieja.
Nie jesteśmy w stanie przewidzieć wszystkiego.
Ale jesteśmy w stanie być przy nim.

Wśród dziesiątek zwierząt, które spotkaliśmy w Maroku,
to on krzyczał najciszej.
Ale jego cisza była jak dzwon.
Nie mogliśmy go tam zostawić.
Nie mogliśmy odejść.

Dziś prosimy – pomóżcie Atlasowi.
Pomóżcie nam zawalczyć o psa,
który nie przestał wierzyć, że ktoś po niego wróci.

Bo każdy dzień bez leczenia
to jeden krok bliżej końca.

A on chce iść w zupełnie innym kierunku.
W stronę życia.
W stronę człowieka.
W stronę nadziei.