Sławek

Ostatnia wiosna osiołka Sławka

Sławek spędził całe życie na mazurskiej wsi. Był ulubieńcem turystów. Dzieci karmiły go marchewkami, dorośli fotografowali. Był symbolem sielskiego krajobrazu – spokojnym, cierpliwym osłem, który przyjmował wszystko takim, jakie było.

Teraz już nie jest potrzebny.

Wiosna przyniosła mu nie tylko ciepło, ale i chorobę. Kaszel. Duszności. Każdy krok stał się wysiłkiem. Zamiast leczenia dostał wyrok. Właściciel gospodarstwa sprzedał go do handlarza. Sezon musi się kręcić. Turyści nie mogą oglądać osła, który dusi się przy każdym ruchu.

Teraz stoi w obcym miejscu. Wśród obcych zwierząt. Wśród obcych głosów. Patrzy w obiektyw świdrującym, pełnym lęku wzrokiem. Nie rozumie, co się stało. Ale czuje. Czuje napięcie w powietrzu, zapach śmierci, czuje, że jego czas się kończy. Nie walczy. Bo osły nie walczą. One czekają. Na pomoc albo na koniec.

I jego życie – w tej jednej chwili – zależy od Ciebie. Zwierzęta są całkowicie od nas zależne. Nie mogą podjąć decyzji, nie mogą poprosić o ratunek. Ich los to efekt kilku sekund naszej woli. Tak jest i teraz. Kilka sekund, decyzja, wpłata – i Sławek dostanie życie. Lub koniec.

Albert Schweitzer powiedział: „Człowieczeństwo zaczyna się tam, gdzie dostrzegamy cierpienie zwierząt.” Nie pozwólmy, by Sławek został kolejnym, którego nikt nie dostrzegł.