Frodo

„Miara człowieczeństwa to nasz stosunek do słabszych” – Peter Singer

Frodo ma niecały rok. Nigdy nie miał szansy żyć inaczej. Od początku był częścią schematu – miał dorosnąć, przybrać na wadze, znaleźć klienta. To wszystko. Osły w takich miejscach nie są istotami. Są towarem.

Jego rodzice przepracowali tu całe życie. Byli potrzebni, dopóki mieli siłę. Gdy przyszła starość, przestali się opłacać. Pod koniec 2024 roku handlarz zabrał ich oboje. Klienta nie było, ale nie miało to znaczenia. Frodo został. Był jeszcze za mały, by się sprzedać, więc czekał.

Nie czekał jednak w boksie, nie rósł w spokoju. Był uwiązany na dworze, na krótkiej linie, w błocie i w chłodzie. Bez schronienia. Bez odpowiedniego jedzenia. Przeziębiony raz po raz, ale nigdy nie leczony. To, że przeżył zimę, było przypadkiem. Nie siłą opieki, tylko siłą własnego organizmu. Ale nawet to ma swoje granice.

Gdy w lutym znów zachorował, gospodarz podjął decyzję. Frodo nie przynosił zysku. Był chudy, rachityczny, coraz słabszy. Skoro rodzice już poszli na ubój, czemu nie on? Zadzwonił do tego samego handlarza.

Dziś Frodo czeka. Jest w miejscu, które nie rozróżnia między gatunkami – koń, osioł, krowa, to nieistotne. Liczy się kilogram. Patrzy na ludzi, ale nie ufa. Nie podchodzi. Trzyma dystans, obserwuje, jakby chciał odgadnąć nasze intencje, ale jest w nim coś, co nie pozwala zaryzykować. Może pamięć ciosów. Może pamięć ludzi.

Uniesiona ręka sprawia, że drży. Nie musimy zgadywać dlaczego.

Nie ma klientów. Nie oszukujmy się – nikt go nie szuka. Nie będzie kolejnej oferty, nie będzie „może ktoś go kupi”. Będzie koniec.

Chyba że my zrobimy coś innego.

Udało się zebrać 1200 zł – zaliczka została wpłacona.

Ale brakuje jeszcze 3500 zł. Mamy czas do 18 marca.

Jeśli możesz, pomóż.
Ten mały oślik ma tylko Ciebie.