Aniutka

Zazwyczaj to my bronimy zwierząt przed ludźmi.
Przed obojętnością, przed przemocą, przed światem, który nie patrzy.
Ale dziś – szok.
Odebraliśmy telefon od naszej Alby. Płakała tak, że trudno było ją zrozumieć.
„Ona ledwo żyje” – wyszeptała.

Aniutka była kotem ulicy.
Jednym z milionów. Bez imienia, bez adresu, bez kogoś, kto by czekał.
Tego dnia schowała się w garażu. Cichutko, jakby chciała zniknąć.
Ktoś zauważył, że coś jest nie tak. Zadzwonili. Pojechaliśmy.
Była druga w nocy.
Maleńkie ciało, nabrzmiałe, zdeformowane od powietrza pod skórą.
Jak balonik pełen bólu.

Następnego dnia lekarze walczyli o każdy jej oddech.
Wyniki badań były bezlitosne – rozedma tchawicy, prawdopodobne uszkodzenie krtani.
Wyobrażasz sobie?
Każdy wdech jak szarpnięcie od środka.
Każdy oddech mógł być ostatnim.

Dopiero później dowiedzieliśmy się, że została zaatakowana przez większego kota.
Nie miała szans.
Jej ciało – poranione, spuchnięte, z trudem poruszało się pod dotykiem.
Zabrano z niej całe powietrze, podano leki, zamknięto w tlenowym inkubatorze.
I wtedy… zaczęła mruczeć.
Cicho, słabo, jakby mówiła: jeszcze nie odchodzę.

Dziś Aniutka wciąż walczy.
Czekamy na wyniki badań.
Jeśli tchawica lub krtań są przebite – nie będzie ratunku.
Ale dopóki oddycha, dopóki patrzy – nie przestaniemy.

Potrzebujemy 3000 złotych, by pokryć leczenie, hospitalizację i badania.
To cena jednego życia.
Życia, które – być może – nigdy wcześniej nie miało nikogo.

Nie pozwól, by jej pierwszy dotyk czułości był też ostatnim.
Nie pozwól, by świat znów odwrócił wzrok.

Pomóż Aniutce oddychać.
Bo czasem jeden oddech to całe życie. Bez niego to życie dziś się skończy..

Wstaniemy dziś dla niej?