Zuzia

Nie wiem czy to skutek nawałnicy, która tędy przebiegła.
Czy tego, że towarzysze Zuzi jeszcze niedawno zostali upchani do ciężarówki na jej oczach.
Ale strach wylewa się z jej oczu. Strach i smutek.

Pewnie jedno i drugie jest prawdą.
Bo żeby dojść do obórki, gdzie Zuzia stoi, musimy brodzić w błocie.
W błocie tak głębokim, że nogi się zapadają.
Wymieszanym przez dziesiątki kopyt, które podejmowały walkę.
Zanim zostały zmuszone żeby ulec..

Ślady tych kopyt, gdzieniegdzie jeszcze widać.
Przyjechaliśmy za późno..
Dlaczego nikt wcześniej nie dał znać..
Może Zuzia miałaby dziś inne oczy, szczęśliwsze.

Chciałbym w to wierzyć.
Ale gdy patrzę na budynek, w którym jest przetrzymywana, mówię sobie że to cud, że jeszcze się nie rozleciał od wiatru i deszczu.
Bo może właśnie to jedyny cud, na który możemy dziś liczyć?
Cud, że jest ona. Zuzia.

I w tej chwili nie są aż tak ważne warunki, w których przebywa.
Albo to co przeżyła.
Ale to, że przeżyła.
I czeka.

Ważne jest to, że teraz nie została sama.
Że ma kto do niej wyciągnąć rękę.
I pogłaskać ją po ciepłych chrapach.
I zmyć strach zastały w jej oczach.

To jest ważne dla niej dziś.
Dlatego podejmujemy walkę.
By dać jej spokój, na który na pewno zasługuje.

Bo w sierpniowy środę za Zuzię wpłaciliśmy zadatek podarowany przez Was. Za co najmocniej dziękuję. Resztę – 3400 złotych – jesteśmy zmuszeni wpłacić w poniedziałek 23 września aby Zuzia odzyskała życie.