Zosia

1500 zł wsadź w worek. W 48 godz. Do środy wieczór.
Ja Ci dziś pozbieram wśród ludzi.
Przypnij brodę, jeśli nie masz.
Zrób brzuch z poduszki.
Zmarszcz czoło i ruszaj.

Zosia wypatruje swego Mikołaja. Ledwo wypatruje, bo już słabo widzi.
Ale co z tego. Mikołaje tego świata nie zaglądają w takie miejsca.
Będziesz pionierem.

Nie wiem skąd zjawiła się w skupie.
Odbieraliśmy kucyka, którego sfinansował darczyńca w całości i zobaczyłam ją uwiązaną do słupa koło zardzewiałej bramy.
Jutro ma wyjeżdżać.
I to nie Święty w czapce po nią przyjedzie..

Handlarz mówi, że kupił bo nikt nie chciał. Służyła połowie wsi. Na te Święta ma posłużyć ostatni raz – wszystkim, co ma.

Nie jest wybitnie droga.
Idzie na karmę dla zwierząt.
Takie stare i chore konie zazwyczaj trafiają właśnie tam, a nie na eksport.

Podchodzę do niej. Szepczę, że zrobię wszystko co w mojej mocy – ale mam wrażenie, że gadam farmazony. Bo co ja mogę bez Ciebie?

Zaczyna dżdżyć. Chłodny wiatr rozwala totalnie poukładaną grzywę Zosi. Tu nawet imienia nie miała. Dałam jej takie na szybko, bo taka swojska mi się wydała. Z historią podobną do naszych ludzkich.

Dziś świat Cię potrzebuje. I daje Ci wszystko. A kiedy nadejdzie dzień, w którym przyjdą lepsi i młodsi i przyniosą coś nowego – idziesz za nawias. A za tym nawiasem już nikogo nie obchodzisz.

Nie ma reguły. Znam stare konie, które mają raj. Tak jak starych ludzi. Ale większość – większość traci godność szybciej niż ich wyprowadza ze sceny.

I stoi tu dziś przed Tobą, stara Zosia. I rozgląda się za reniferami. Może to głupie. Ale to co mądre, ekonomiczne i logiczne skazało Zosię na śmierć. To gapi się w niebo, tańczy w miejscu i szeroko otwiera oczy na swoje przeznaczenie.

Będziesz tym Mikołajem?
Pierwszym w jej życiu?