Zola

Nie, nigdzie nie zniknęła.
Nie uciekła także, choć dobrze by było gdyby tak zrobiła.
Ale jest jakby niewidzialna.
Widzisz ją w ogóle?

Ja widzę tylko starą drewnianą chatę, jakąś oborę pamiętającą poprzedni ustrój i zardzewiałe kraty.
Jakby nikogo tu nie było.
Taka jest ta Zola, stoi i prawie się nie rusza.
Nie jest ciekawska jak inne kucyki i nie pcha się do obiektywu.

A kiedy wykonuje jakiś ruch, to jakby mówiła „oby mnie nie zobaczyli”
Chce zniknąć z miejsca, gdzie zobaczyła wiele.
Może ma nadzieję, że się gdzieś ukryje zanim przyjedzie po nią ciężarówka.
Z jej talentem miałaby szanse, ale każde życie jest tutaj policzone i zapisane.
Będą jej szukać i w końcu znajdą.

I choć cenię jej talent do znikania, to nie powiem – utrudnia nam zadanie.
Jak taka spokojna, cicha i wstydliwa Zola ma się Tobie pokazać?
Jak ma Ci powiedzieć, że zasługuje na życie?
Co ma zrobić, żeby dostała szansę?

Z koniem, kucem, człowiekiem i każdym innym zwierzakiem jest tak samo.
Każdy ma inny charakter, jedni sobie radzą świetnie w towarzystwie.
Inni cenią sobie ciszę i spokój.
To nie znaczy, że ktoś jest lepszy lub gorszy.
Jest taki jaki jest. I to jest piękne.

Zola jest niewidzialna i to też jest piękne.
Ale skoro ona nie może, to MY zrobimy o nią hałas!
Niech każdy w Polsce i zagranicą dowie się, że jest Zola.
Magiczna Zola. Z talentem do znikania!

Tylko błagam, spraw żeby nie zniknęła na zawsze.