Wiosna

17 właścicieli. Każdy trzymał ją chwilę. Każdy oddał. Jak przedmiot. Jak coś, co zawiodło oczekiwania. Handlarz żartuje, że przyjechała do niego na swoje 18 urodziny. Śmiech nie pasuje do miejsca, gdzie kończy się świat. Wiosna nie jest stara. Niecałe 20 lat. Ale wygląda, jakby miała za sobą całe stulecie porzuceń. Co robiła? Nikt nie wie. Może była ozdobą. Może rodziła. Może tylko czekała. Dziś znowu czeka. I patrzy.

Mówią „konie i kuce”, jakby te drugie były mniej ważne. Mniejsze ciałem, nie bólem. Mniejsze wzrostem, nie godnością. Wiosna stoi przy słupie i nie prosi. Tylko patrzy. Jakby wiedziała, że ostatnie spojrzenie trzeba oddać komuś, kto może. Nie wie, że ja nie mogę. Że bez Ciebie nie da się jej zabrać. Handlarz mówi, że ma jakiś feler. Ale może to właśnie ten feler sprawił, że przeszła przez tyle rąk i wciąż żyje. I że dziś pasuje do nas. Bo my zbieramy te odrzucone życia. I składamy z nich sens.

Potrzebujemy w 48 godzin 1500 zł na zadatek.
Do wtorku wieczór.

On da nam czas. Tyle, by zyskać prawo do walki o resztę. To cena życia. Cena oddechu. Cena tego, żeby Wiosna nie zasiliła statystyk. Razem przez 19 lat uratowaliśmy ponad 3000 koni. Pomóż nam dopisać jej imię do tej listy. Niech Wiosna będzie symbolem! Wstańmy dziś dla niej!