Sznurek

Sznurek jest tak zwanym posezonowcem. Tyrał pod turystami, pozował do fotografii i ciężko na siebie pracował. Ale wszyscy już wiemy, nauczeni latami doświadczenia, że to nie działa, prawda? Tutaj, w świecie zwierząt, to nie wystarczy, że dajesz z siebie wszystko. Musisz dać więcej niż wszystko. A na końcu i tak Cię sprzedadzą.

Sznurek wlepia swoje ogromne ślepia w obiektyw naszego aparatu i błaga dziś o życie. Nie o całe, bo całe to już ma za sobą. Błaga o tę końcówkę. Końcówkę, która w rzeźni będzie pełna strachu. A żadne zwierzę nie chce tak umierać.

Nie to, że Sznurek się czegoś domaga. On jakby znał swoje miejsce w szeregu. Wie, jak niewiele mu ten świat oferuje. Ale dzisiaj staje przed Tobą ten mały kucyk jak przed sądem ostatecznym. I prosi, byś zdecydował, czy dasz mu szansę, by ostatni oddech przyszedł do niego u nas, wśród 1500 ratowanych koni, a nie na zimnej posadzce rzeźni, gdzie nikt nawet nie spojrzy mu w oczy, gdy będą mu to jego kucykowe życie odbierać.

Dziś musimy wpłacić zadatek – 1800 zł – najpóźniej jutro. Mamy 48 godzin, a potem garść dni więcej, żeby zabrać resztę.

Sznurek już nigdy nie stanie wśród turystów i nigdy nie będzie im służył. Niezależnie od wyniku tej akcji. Ale u nas będzie mógł dożyć swych dni wpatrzony w bezkres pastwisk. Bez konieczności zarabiania. Bez batów. Bez szarpania. I bez głupich fotografii w żółtych nausznikach, które turyści wrzucają do albumów, nie wiedząc nawet, jak wielką cenę taki mały kucyk płaci za ich zabawę.

Dziś wstajemy dla Sznurka. Dołączysz?