Stasia

Spójrz, jak to się odbywa.
Kawał pola wynajętego od sołtysa, byleby dało się samochodem wjechać.
Przyjeżdżają mniejsi gospodarze, przedstawiciele stajni, ośrodków turystycznych i handlarze. Otwierają furgonetki i wykładają „towar”.
Nie ważne kto bierze i w jakim celu. Pieniądze na stół i temat załatwiony.

W tym miejscu znalazła się Stasia. Dojrzała kucka, po kilku porodach i po pracy w bogatej i rozległej agroturystyce. Mówią nam, że już się nie nadaje. Stasia już nie chce wozić dzieci, nie chce nawet podchodzić do gości. „Stoi na uboczu i tylko straszy mi klientów, muszę się tłumaczyć, że jest zdrowa, że nic jej nie dolega. Jeszcze na mnie kogoś naślą” – słyszymy.

Tylko, że to nie jest prawda, że Stasi nic jest. Znamy to zachowanie, to spojrzenie. Ona po prostu ma dość. Dość usługiwania, dość wrzasków, dość tłumów ludzi i tych klientów, których nikt nie pilnuje. Na jej miejsce wejdzie kuc, w którym jeszcze nie zniszczono jego ciekawości i energii. Być może będzie to któreś z dzieci Stasi. Smutna wymiana pokoleniowa.

Kiedy stoimy przy niej, podchodzi handlarz i mówi, że ją weźmie, bo w sam raz do upchania na ciężarówkę. Od razu zapala nam się lampka, ten odruch przez te wszystkie lata mamy opanowany – „Zaraz, zaraz, my byliśmy pierwsi!”. Wiemy co to za ciężarówka i co się ze Stasią stanie.

„Kasa na stół” – to ten moment, który często sobie wyobrażam, że takie hasło padnie, a ja wyciągnę z kieszeni całą kwotę i sprawa załatwiona. Ale znasz realia… Wiesz ile jest zwierząt w potrzebie i z różnymi potrzebami. Taka kasa z kieszeni to tylko marzenie, bo już straciliśmy nadzieję, że kiedyś się spełni.

Przez zadatek musimy dopłacić 200 złotych więcej niż cena wyjściowa, ile za życie Stasi chcą dostać. Razem 1700 złotych do poniedziałkowego wieczoru. Wtedy mamy pewność, że Stasia do czasu będzie bezpieczna. Czy szczęśliwa? Na pewno nie, ale prosimy ją żeby przeczekała ten trudny czas, że niedługo po nią przyjedziemy. I wtedy odpocznie sobie jak nigdy dotąd.

Pomożesz Stasi, żeby tak się właśnie stało?