Śniegulek

Zanim pójdziesz dalej, zatrzymaj się.
Nie na długo.
Na tyle, ile trwa wdech zimą — krótki, ostry, trzeźwiący.

Śniegulek.
Tak go nazwaliśmy.
Bo wygląda jak coś, co mogłoby się rozsypać od jednego dotyku.
Jak świeży śnieg, który topnieje szybciej, niż człowiek zdąży zrozumieć, że był piękny.

Ale ludzie nie widzieli w nim śniegu.
Widzieli problem.
„Za mały.”
„Za duży.”
„Za słaby.”
„Za nerwowy.”
„Za zwykły.”
„Nie, tego nie.”

Śniegulek zmieniał klientów jak zimowy wiatr kierunek.
Podchodził, czekał, próbował zrozumieć, czego chcą.
A oni chcieli zawsze czegoś innego.
Nigdy jego.

I wiesz, co robi koń, którego nikt nie chce?
Przestaje próbować.
Zamraża się.
Staje się cichą zgodą na własną niewidzialność.

Dziś stoi tam, gdzie takie „nigdy” zamienia się w „koniec”.
W miejscu, gdzie nikt nie pyta, czemu nie miał domu.
Bo odpowiedź nikogo nie obchodzi.
Liczy się tylko to, ile waży.

Potrzeba 2000 zł.
Dwa tysiące, by wyrwać go z tej kolejki i odpiąć z tej zimnej przyszłości.
Dwa tysiące, żeby nie pozwolić, by zniknął jak śnieg pod butem —
w sekundę, bez śladu.

Jeśli możesz — zatrzymaj go.
Rozmroź jego szansę.

Bo Śniegulek nie będzie krzyczeć.
Nie zrobi sceny.
Nie poprosi o jutro.
Po prostu stanie się ciszą, której nikt nie wysłucha.

A potem — zniknie.
Tak jak znika śnieg, kiedy nikt nie patrzy.
Tak jak znikają ci, których świat uznał za „niepotrzebnych”.

Zostały dwa dni.
I dwa tysiące złotych, które decydują,
czy zgaśnie w milczeniu —
czy jeszcze raz zapali się jego imię.