Ruda

Ruda ma chyba jeszcze gorzej niż Klusia, bo nie dość, że długi weekend, to jeszcze sobota. Kompletna klapa. Aż wstyd umierać w taki dzień. Ale ona nie umiera jeszcze dzisiaj. Zabierają ją w poniedziałek.

Nie będę Ci dzisiaj pisać dużo i długo, bo przyjechaliśmy zobaczyć tutaj, jak ma się nasza zadatkowana krowa, i na miejscu zobaczyliśmy ją. Stała już przywiązana do samochodu i gotowa do odjazdu. Minęliśmy ją trzy razy i próbowaliśmy patrzeć w drugą stronę. Ale jak się pewnie domyślasz, nie wyszło.

Bardzo często mamy głębokie poczucie, że wszystkim zwierzakom nie pomożemy. Jest ich tyle na świecie, że czasem musimy zamknąć oczy, żeby nie patrzeć na to wszystko, co mieści się w naszej niemocy. Bo kiedy uratujesz jednego konia, a przyjeżdżasz w takie miejsce i widzisz pięćdziesiąt następnych, którym fizycznie nie jesteś w stanie pomóc. To cóż miałbyś czuć? Radość z tego jednego, czy rozpacz, że to wszystko i tak na nic? Bo póki ludzie będą chcieli jeść koninę, to to wszystko będzie się działo.

Ruda wierciła się, skakała i dziko rżała, i nas złamała. Spojrzeliśmy tam, gdzie ta nasza niemoc sprawia, że dotykamy naszych granic. Granic tego, co możemy zrobić dla tego świata. Właśnie dlatego, poza ratowaniem zwierząt, koncentrujemy się na kampaniach podnoszących świadomość.

Mnie osobiście niemożebnie drażnią uśmiechnięte szkice świnek na opakowaniach z wieprzowiną w sklepach. Kiedyś przeczytałam bardzo mocny cytat i wybacz mi, że użyję go tutaj w sobotę, a być może i niektórych urażę, że używam w kontekście zwierząt, ale ja po prostu nie widzę różnicy między gatunkami, jeśli chodzi o prawo do godności, braku cierpienia i istnienia. Myślę, że Ty też.

Zapewne słyszałeś już to zdanie, że Auschwitz nie spadło z nieba. Powiedział je historyk, dziennikarz i były więzień Auschwitz, Marian Turski, który zmarł w lutym tego roku. Nie będę teraz w ogóle odnosić się do tego obszernego tematu i tych nieludzkich czasów, ale kiedy czasami widzę, co dzieje się ze zwierzętami i słyszę: „to tylko zwierzęta”, to to zdanie rozbrzmiewa mi w głowie i nie chcę odejść. Naprawdę „to tylko zwierzęta”?

No więc stanęliśmy przed nią i zrobiliśmy zdjęcia, które zrobić trzeba, żeby przyszła pomoc. 1800 zł za liczkę, za nią, za Rudą. Bo jeśli będziemy obojętni, jeśli nie będziemy zwracać uwagi na małe rzeczy, mimo że całego świata ocalić nie możemy, to nic się w tym świecie nie zmieni. Czasem mały ruch robi wielkie rzeczy, a czasami małymi krokami można zajść dalej niż tymi wielkimi.

I w imię tego wszystkiego proszę Cię, pomóż nam do poniedziałku wieczór zebrać za liczkę dla Rudy. Może to sprawić, że ten weekend będzie jeszcze piękniejszy – i nie tylko dla nas, ludzi.