Pralinka

Chcemy Wam podziękować. Za Pralinkowe życie. Choć nie wszystko ułożyło się tak, jak byśmy chcieli. Ale są rzeczy na które wpływu nie mamy. Nie jesteśmy Panami życia i śmierci.

Gdy dojechaliśmy wtedy po Pralinkę, martwiliśmy się czy ona doczeka. Była starszym kucykiem. Chcieliśmy zabrać ją już. I nigdy nie oddawać. Chcieliśmy jej dać spokój i bezpieczeństwo. Reszta wydawała nam się oczywistością. Nawet nie pomyśleliśmy, że gdy dziś przyjedziemy po Pralinkę.. Pralinkę zastaniemy. Ale nie zastaniemy jej córeczki, Czekoladki.

Tyle rzeczy już widziałam, że emocje umiem trzymać na wodzy, często niczemu nie służą i nie o chwilowe emocje tu chodzi. Ale kiedy zobaczyłam, że wśród ciemności obory idzie Pralinka.. i tylko Pralinka.. gardło mi się ścisnęło. Nie musiałam czekać mną wyjaśnienia.

Podobno 2 dni temu znalazł malutką. Była już sztywna i zimna. Leżała sobie. Po prostu leżała przy matce.

I cóż z tego, że Pan Józef policzył 1000 zł mniej.. co to zmieni? Jakoś nie miało to znaczenia. Nie wiemy co się stało. Transport zabrał Pralinkę. My zostaliśmy z 1000 zł i ze wspomnieniem o Czekoladce. Wszystko wkoło wydało nam się niesprawiedliwe..

Nikt nie jest w stanie przewidzieć kolei życia. Nikt z nas nie wie, co będzie jutro. Dlatego nasuwa mi się stara jak świat sentencja. Dbajmy o tu i teraz, o ludzi i zwierzęta wkoło nas. Bo zegarmistrz może nas zaskoczyć. I na pewne rzeczy może być już za późno.