Piotruś

To ja, Piotruś. Pamiętacie mnie jeszcze?

Pamiętacie moje okienko? To, przez które wypatrywałem Was codziennie? Świat przez nie pachniał Waszą obecnością. Pamiętacie trawnik, który był tylko mój? Tę kostkę, na której stukały moje kopytka, gdy radośnie biegłem Wam naprzeciw? Te marchewki – moje ulubione – podawane z uśmiechem?

Nie ma już tego wszystkiego.

Zabrali mi okienko. Zabrali mi stajenkę. Zabrali mi trawę, klamki i kostkę. Zabrali mi Was.

Została tylko obora. Ciemna. Pełna starych śmieci, banerów, zapomnianych sprzętów i dźwięków, które przerażają. Tu nie ma szeptu Waszych głosów. Tu nie ma zapachu Waszych dłoni.

Czy wiecie, że moje serce wciąż Was woła? Że każdej nocy drży ze strachu i tęsknoty? Że wciąż śnię o tamtym świecie, gdzie byłem Piotrusiem, tym jedynym, wyjątkowym?

Nie rozumiem, czemu nie wracacie. Może nie możecie. Może nie wiecie, co się ze mną stało. Może myślicie, że jestem w dobrych rękach. Ale ja nie jestem w żadnych rękach. Nikt mnie nie głaszcze. Nikt mnie nie woła. Nikt mnie nie kocha.

Handlarz mówi, że jestem za dobry, za pokorny, za stary. Że nie ma już dla mnie miejsca.

A ja czekam. Bo wierzę, że Wy mnie przecież słyszycie. Że może choć przez chwilę, choć przez sen, przypomnicie sobie moje kopytka, moje spojrzenie, moje westchnienie. Że usłyszycie, jak wołam. Bo ja wołam. Całym sobą.

Moje serce bije dla Was. Szybko. Z trwogą. Ale jeszcze bije.

Piotruś miał swoich ludzi. Wyjechali nagle, tysiące kilometrów, za morza i oceany. Twierdzili, że bardzo go kochają.
Jednak sprzedali.

Dziś stary Piotruś błaga o życie.
Mamy czas do poniedziałku, 1 września by wpłacić brakujące 3000 złotych z transportem.

Dołączysz?
Bo tam, za morzem, cisza..