Muszka

Mam na imię Muszka.
Przez 20 lat byłam kucykiem do wynajęcia.
Dla zdjęć. Dla uśmiechów. Dla dzieci.

Mieszkałam za domem, w szopie z blachy.
Czasem z wodą. Czasem bez.
W cieniu ich basenu, ich białego Range Rovera.

Właściciele byli bogaci.
Fabryka, urząd, drugi dom.
Zawsze w marynarce, zawsze z zegarkiem.

Ich dzieci bawiły się mną latem.
W zimie stałam sama, zamarzały mi kopyta.
Nie miałam derki. Miałam obowiązek.

Pracowałam na każdej imprezie.
Wynajmowali mnie na wesela, urodziny, do reklamy.
Za mną jeździły dzieci, psy, śmiech i konfetti.

Handlarz powiedział, że oni tak mają.
Że świat jest pełen darmozjadów.
A oni nie będą ich zasilać.

Tę samą filozofię mają wobec dzieci.
I wobec zwierząt.
Wszystko musi przynosić korzyść.

Byłam inwestycją.
Zarabiałam.
Nie chorowałam.

A kiedy zaczęłam kuleć —
kupili młodszą.
Wstawili ją do tej samej obory.

Mnie sprzedali.
Bez słowa. Bez dotyku.
„To tylko zwierzę”.

Tak powiedzieli handlarzowi.
„To tylko zwierzę, które już nie pracuje”.
Jakby mój ból był niemy.

Nie proszę o litość.
Nigdy nie byłam sentymentalna.
Byłam punktualna. Cicha. Sprawna.

Ale myślałam, że umrę spokojnie.
Nie w strachu. Nie z nożem za plecami.
Nie jako śmieć.

Zwierzęta naprawdę wiedzą.
Czujemy, gdy śmierć jest wymierzona.
Gdy nie przychodzi naturalnie — tylko jako decyzja.

Cała się trzęsę.
Moje ciało nie wie, jak odejść.
Bo przez całe życie było tylko zadaniem.

Nie mam komu zaufać.
Oni już dawno odcięli się od wstydu.
Nie obejrzeli się nawet, gdy mnie sprzedali.

Kiedyś sądziłam, że coś znaczę.
Że dom to coś więcej niż szopa.
Że dziecięce dłonie zapamiętują ciepło.

Ale pamięć jest dla ludzi.
Dla nas jest tylko wymiana.
Stary model za nowy.

Proszę was, światło, które jeszcze widzę —
dajcie mi 1800 zł życia.
Mamy 80 godzin.

Nie proszę o nic ponad to, co wypracowałam.
Nie chcę być darmozjadem.
Chcę mieć prawo do oddychania bez strachu.

Mam sierść jak mech.
Mam oczy, które widziały wszystkie pory roku.
I mam serce, które nadal bije.

Nie dlatego, że ktoś je kocha.
Tylko dlatego, że się nie poddaje.
Jeszcze nie.

Jeśli możesz — zrób to, czego oni nie zrobili.
Zobacz mnie.
Usłysz mnie.

Nie jestem tylko zwierzęciem.
Jestem archiwum dotyku, zapachu, głosu dziecka.
Jestem ciałem, które całe życie dawało.

Proszę — niech świat odda mi teraz choć chwilę.
Zanim będzie za późno.
Zanim przestanę się bać.

Zbieramy 2600 złotych. Mamy czas do 11 sierpnia.
Za życie, które nikomu nie zawiniło.
Za Muszkę.