Miki

Dziś staje przed Tobą także malutki Miki. Miki jest jednym z wielu kucyków, które zostały sierotami niedługo po tym, jak się urodziły. Niedługo – może oczywiście oznaczać tygodnie albo miesiące, ale Miki jest jeszcze dzieciakiem, a już musiał patrzeć na to, jak zabierali jego matkę, brutalnie ładowali na przyczepę i wywozili na ubój.

Ktoś może powiedzieć, że przecież to tylko zwierzę i nie wie, co się dzieje, ale Ty wiesz, że zwierzęta doskonale odczuwają stres, mają bardzo wysoki poziom empatii, często dużo wyższy niż my, ludzie. I kiedy Miki widział, jak jego matka jest traktowana, z pewnością przewróciło to jego świat do góry nogami.

Handlarz mówi, że wyrywał się tylko kilka godzin, a potem stał już spokojnie. Nie to, żeby ktoś się nim przejmował i zaglądał do niego, ale najpierw dzikie rżenie było słychać na pół wsi, a po paru godzinach cichło, aż zapanowała zupełna cisza. Mikiego i jego mamę sprzedali jacyś gospodarze. Handlarz śmieje się, że obiecał obydwojgu dożywocie, a starzy ludzie uwierzyli. Chwilę opowiada o ludzkiej naiwności i o tym, jak to ludzie za pieniądze są w stanie uwierzyć we wszystko.

Przez moment zastanawiam się, czy w tej historii mają być winni ci ludzie, czy on, ale on już nie kończy swojej opowieści. Prowadzi mnie do Mikiego i mówi, że dobrze, że nie widziałam matki, bo była stara, powyginana, ślepa i ledwo chodziła. Wstyd mu było komukolwiek ją pokazywać i nie chciał szukać na nią klienta, dlatego przy pierwszej okazji po prostu od razu ją załatwił. A starym ludziom powiedział, że padła i pochował ją w ogrodzie. Być może uwierzyli.

Został Miki, którego również trzymał nie będzie. Tak to czasami jest, że ludzie zmuszeni są oddać zwierzę, bo życie stawia ich przed trudnym wyborem. Nie wiem, dlaczego właściciele tej dwójki musieli oddać swoje ukochane kucyki. Ukochane, bo widzimy, że Miki jest zadbany. Jest do tego ciekawski i nie boi się, gdy wysuwam do niego dłoń. Tak jak boi się wiele innych koni, które doświadczyły już bólu ze strony człowieka. Miki stoi cały czas uwiązany, bo to tak naprawdę bez znaczenia czy wybiegnie gdziekolwiek, czy nie. I tak za chwilę go nie będzie. Dlatego dzisiaj chciałam prosić Was o to, byśmy wszyscy odłożyli po 5 zł, zamiast kupować zimową herbatę czy kawę, która by nas rozgrzała. Oczywiście nie odmawiam Ci rozgrzania się. To tylko taki symbol. Mam nadzieję, że ubierasz się ciepło i że gdy to czytasz, to Polskę zasypał już piękny, biały śnieg. Gdyby każdy, kto przeczyta ten apel, wpłacił choćby tego piątaka i przekazał wieści o Mikim swoim znajomym, to bez problemu moglibyśmy go zabrać. Ktoś kiedyś zadzwonił i bardzo ubolewał nad tym, że nie jest w stanie wpłacić więcej niż te kilka złotych. A my tak bardzo przypominaliśmy, że każda duża kwota składa się właśnie ze złotówek i że większość koni, które kupujemy, uratowana jest dzięki właśnie drobnym wpłatom. Choć zdarzają się darczyńcy, którzy wykupują konia czy osiołka w całości, to jednak standardowo są to szerokie zbiórki i trzymanie kciuków, aby się udało.
Musimy zebrać 4700 zł do 21 lutego, aby ocalić Mikiego. Dołączysz do akcji?