Kubuś

Kubuś jest koniem, którego pokochaliśmy od pierwszego spojrzenia. To koń, który nigdy nie miał domu, nigdy nie miał swojego Człowieka, i chcielibyśmy, żeby zamieszkał pod tymi cieknącymi dachami, kiedy tylko przestaną przeciekać.

Kubuś jest koniem polskiej wsi, koniem obory, koniem handlarzy, bata i gnoju, na którym przyszło mu leżeć całe życie. Tak naprawdę zastanawiam się, czy On chce tutaj z nami na tej ziemi zostać, bo pewnie nie znajduje ani jednego powodu, żeby chcieć żyć dalej. Patrzy mi w ten obiektyw z oczami pełnymi zdziwienia, jakby pytał, co ja robię i po co, przecież to wszystko jest bez sensu.

Bardzo często widzimy w końskich oczach ogromną nadzieję, a u Kubusia jej nie znajdujemy. U Kubusia znajdujemy totalne poczucie bez sensu istnienia – i to przeraża mnie u zwierząt najbardziej, bo widzę, że wtedy się poddały. Są obojętne. Tak jak teraz Kubuś.

Kubuś – dzisiaj chcielibyśmy zabrać dla Niego zaliczkę. Musimy ją wpłacić do środy wieczorem. To tylko trzy dni. To aż trzy dni. A w zasadzie niecałe, bo gdy do Was piszę, jest już południe. Potem chcemy zabrać resztę, a na końcu zabrać Kubusia do naszych królewskich, niekrólewskich stajni i dać Mu do zamieszkania jeden z boksów, którego dach – mam nadzieję – jak najszybciej naprawimy.

Jeśli możesz dołączyć do ratowania Kubusia, to my jesteśmy gotowi nawet dzisiaj jechać i podpisać wstępną umowę na Jego życie.

Dlatego dzisiaj proszę Cię o Kubusia, ale też o dach, pod którym Kubuś będzie mógł spędzić spokojnie resztę swojego życia, aż do ostatniego tchnienia. I gorąco mam nadzieję, że gdy pewnego dnia resztkami sił wystawi łepek ze swojego boksu i spojrzy na niebo i okolice, to gdzieś w środku pomyśli, że szkoda Mu stąd odchodzić. Bo ostatnie lata, jakie przeżył z nami w Centaurusie – dzięki Wam – były naprawdę wspaniałe.

I wcale Go ten Tęczowy Most tak nie ciągnie. A potem złoży spokojnie głowę na miękkiej słomie i – w tej swojej tęsknocie pogrążony – zamknie oczy.

A my będziemy wiedzieli, że nam się udało.
Bo o to właśnie chodziło – żeby tworzyć tym zwierzętom życie, które będzie im ciężko tu zostawić.
Życie, które będzie warte bycia tutaj.
Warte tego wszystkiego, co wcześniej przeżyły.