KLUSIA I KALINKA

Nie wiem, czy zacząć od tapczanu, czy od Małej Kalinki. Nadaliśmy Jej imię, bo gdyby się nie udało, to zawsze łatwiej odejść z tej ziemi. Będąc określoną, mając świadomość, że Ktoś Cię zauważył i gdzieś tu istniałaś. Mnóstwo koni odchodzi tylko z numerami, szczególnie te hodowane typowo na rzeź.

Klusia urodziła swoje ostatnie źrebię. Krótko uwiązana, nie widuje ani trawy, ani słońca. Nie dla Niej czerwcowe wiatry i cień drzew. Dla Małej też nie. Bardzo często jest tak, że u starych klaczy te źrebięta są słabsze. Mała Kalinka często się pokłada. Jej gospodarz z początku chciał Ją najpierw odchować, ale potem stwierdził, że może stracić pieniądze, a na to nie ma miejsca.

Gdy pytam, dlaczego mu się tak spieszy, mówi, że musi kupić nowy tapczan do salonu. Bo stary jest już trochę zdarty. I żona marudzi, że tyle żywca stoi w oborach, a ona musi siedzieć na starej kanapie. Z uśmiechem rozkłada ręce, jakby było jasne, że My rozumiemy. Bo przecież tapczan i żona.

Klusia służyła u niego 20 lat. 20 lat rodziła źrebaki. I jak jego dzieci były młodsze, to też służyła tylko grzbietem. Czas mijał, Klusia się starzała, a dzieci się wyprowadziły. Zostało urodzenie źrebaków. Czy Kalinka się urodzi – już nie było wiadomo. Klusia była już słaba i więcej za Nią niż przed Nią. Ale gospodarz podjął ryzyko. Choć tak naprawdę to nie on ryzykował, ale to zawsze matka ryzykuje.

Urodziła się Mała Kalinka tydzień temu. I może gdyby nie ta kanapa, to jeszcze chwilę by zaczekał. Ale teraz nie chce rozmawiać. Macha ręką i mówi, że są rzeczy ważne i ważniejsze.

Klusia stoi, wpatruje się w obiektyw. Gospodarz zerka mi zza pleców i strzela batem w powietrzu, żeby stała i się prezentowała. Jest kara. To kolejna kara kucka z dzieckiem, które teraz ratujemy. Jakby się zmówiły. Choć to niemożliwe.

Dzisiaj chciałam Cię prosić o pomoc dla Klusi i Kalinki. Niebawem opadnie dla nich trap i Mała Kalinka wgramoli się za Matką na samochód. Ona pójdzie bardzo ufnie, nie będzie się stawiała jak wszystkie dzieci. A Klusia, wiedząc, że nic nie może zrobić, nie będzie Małej stresować. Bo i na co?

Potem pójdą razem w wąskim korytarzu Rzeźni. I tylko przez sekundę Klusia zorientuje się, że Mamy już nie ma. A potem Jej też zamkną oczy.

Taki jest los wielu koni w Polsce.

Centaurus od prawie 20 lat – dzięki takim Ludziom jak Ty – daje tym koniom nadzieję i jakąkolwiek szansę na jutro. Tworzymy razem największe schronisko dla koni w Europie. Pod skrzydła którego przez te lata trafiło 3000 koni. A na utrzymaniu jest 1500 na 700 hektarach. I wszystko to dzieło wspaniałych Ludzi wokół Nas, na których teraz Klusia ze swoim Dzieckiem bardzo liczą. Nie dlatego, że są roszczeniowe – bo zwierzęta roszczeniowe nie bywają. Dlatego, że nikogo więcej na tym świecie nie mają.

Te konie są zazwyczaj osamotnione w swojej walce. Jest ich tyle, że Ludzie nie nadążają ich zauważać. Idą na śmierć jak numery. Ale najgorzej jest, kiedy całe życie komuś służyły i ktoś całe życie je eksploatował. I nawet na koniec nie ofiaruje im emerytury i spokoju.

Dzisiaj proszę Cię o pomoc we wpłacie zaliczki na Klusię i Małą Kalinkę. Mamy 72 godziny, by zebrać 2000 zł na pół tapczanu, a potem resztę. Dołącz do akcji, bo liczy się każde 5 czy 10 zł, które uda się zebrać. Bo to właśnie te wszystkie kwoty połączone razem robią cuda dla tych zwierząt.

To co, zrobimy dziś cud? Dla Mamy i Małej?