Klusia

Oto Klusia. Mała, czarna Klusia, która nie mogła przenieść się do miasta wraz z rodziną. Tak to bywa — gdy człowiek dostaje nowy początek, koń często traci wszystko. Rodzina zlikwidowała gospodarstwo, oddała zwierzęta do handlarza. Z całego stada została tylko ona. Długo się wahali — hotelować, odwiedzać? Handlarz prowadzi mały pensjonat. O ironio. Ale po kilku tygodniach przyjechali i nawet nie chcieli podejść. Mówili, że śmierdzi. Że to wiejski smród — błota, mokrej sierści, trawy. A Klusia stała. Patrzyła wielkimi oczami, w których wciąż tliło się zaufanie. Niczego nie rozumiała. A oni podpisali papiery, odwrócili się i odeszli. Choć byli całym jej światem.

Dziś Klusia stoi sama, zapomniana. Nie ma szans na klienta. Jest stara, nieprzydatna. Na zdjęciach z marca wyglądała jeszcze znośnie. Teraz może być tylko grubsza. Handlarz dba, by ważyła więcej — im cięższa, tym więcej wart kilogram. Do 20 czerwca musimy zebrać 3900 zł. Tyle kosztuje życie. Jeśli możesz, dołącz. Zapal tę jedną iskrę. Bo nie ma kolejki chętnych, by odpalić w jej oczach cokolwiek.