Kajmak

Kajmak nie ma jakiejś długiej historii, w jego życiu niewiele się wydarzyło. Urodził się na wsi, w oborze i nim dorósł, miał już na głowie łańcuch. Przerzucany był tylko z obory do obory, tak naprawdę każdej zimy, czyli w podobnej porze, jaką mamy dzisiaj. Przerzucany był, bo każdy przed świętami potrzebował pieniędzy i sprzedawał Kajmaka sąsiadowi parę wsi dalej. Kajmak nigdy w życiu nie był na żadnym wybiegu i nigdy nie zaznał wolności, w żadnej formie. Dziś trafił do handlarza, który sprzedał nam już trochę koni, i który sam do nas zadzwonił. Powiedział, że „koń jest w bardzo dobrym mięsie”, (bo oni takiego języka używają) i że tak naprawdę może wywieźć go nawet dzisiaj.

Ale dodał też, że jego żona przez kilka tygodni, od kiedy koń u nich stoi, nabrała ogromnego sentymentu do tego konia i nie pozwala mu go ubić. Nie wiemy, ile prawdy jest w tej historii, ale takie opowieści też znaliśmy. Bo bardzo często, kiedy nawet jeden z członków rodziny zajmuje się czymś tak ciężkim jak biznes rzeźny, to pozostali nie do końca to akceptują. I bardzo często to właśnie oni do nas dzwonią i proszą o pomoc. Przedstawiam Wam więc dziś włóczęgę Kajmaka. Kajmak jest wielki jak słoń. Gdy Kajmak idzie, trzęsie się ziemia, chociaż daleko nie chodzi, bo kręci się po swojej oborze. Powoli unosi głowę i wpatruje się we mnie albo w obiektyw, do końca nie wiem. Jakby pogodzony ze wszystkim i bez jakichkolwiek roszczeń. Doskonale wie, że człowiek tu rządzi, człowiek daje i człowiek zabiera. I wie, że teraz wszyscy po niego przyjdą po to, żeby zabrać. A ja jestem tutaj w imieniu tych wszystkich, którzy kochają konie, aby do tego nie dopuścić.