Gwiazdor

Gwiazdor nie prosi o cud.
Nie zna też słowa „święta”.
Zna tylko zimno zatęchłej obory handlarza, w której spędza swoje dni, odkąd nauczył się stać o własnych nogach.
Tam okna są tak małe, że mieszczą zaledwie skrawek nieba.
Przez ten skrawek widzi śnieżne czapy, które tutaj, na wschodzie, rosną bez końca.
To nie jest miejsce, do którego dociera Mikołaj.
Nie ma tu dzwonków, kolęd ani światełek, które powoli wypełniają świat, kiedy czytasz te słowa.
W powietrzu unosi się jedynie coś, co przypomina rezygnację.
A jednak właśnie w tę cichą rezygnację chcemy wnieść jedno dodatkowe życie.
Życie, które mu się nie udało, bo od początku miało być tylko towarem.
Nie błędem, nie pomyłką — produktem.
Dziś ma już kilka lat i nikt nie złożył mu innej oferty poza rzeźnią.
Nie, poprawię: nigdy nie złożono mu innej oferty niż rzeźnia.
Taki los zapisano mu jeszcze zanim otworzył oczy.
A przecież niczego od ludzi nie zdążył zażądać.
Nie pracował, nie służył, nie zawinił.
Jest tylko koniem, który miał przynieść zysk.
Chcemy to odwrócić.
Chcemy, by w te święta i Nowy Rok jeden koń dostał przywilej, który ludziom wydaje się oczywisty.
Szansę na dalsze istnienie.
Daliśmy za niego zaliczkę, jakbyśmy brali udział w negocjacjach o czas.
Mamy czas do 9 stycznia, by zebrać 8500 złotych i zamknąć tę historię inaczej niż wszystkie podobne.
Chcemy po Sylwestrze odebrać Gwiazdora i pozwolić mu pierwszy raz w życiu wyjść z obory bez strachu.
By zobaczył świat nie przez małe okienko, lecz z pełnej wysokości własnej wolności.
Jeśli możesz — zrób coś, co naprawdę waży.
Zrób przelew z imieniem „Gwiazdor”.
Nie dla gestu.
Dla życia, które jeszcze może trwać.
Dla konia, który urodził się po to, by ludzie na nim zarobili — a może umrzeć dlatego, że nikt wcześniej nie spróbował mu pomóc.
Niech to będzie ten raz, kiedy próbujemy.