Gniada

23.03.2012

Mówi się, że małe jest piękne.

Gospodarz z dumą prezentuje nam małą, łaciatą kucyczkę upchniętą w rogu małej obórki. Przy kucyczce stoi osowiała, niewysoka klacz. Łaciata kucyczka od dawna nie wstaje, a na wsi takie konie racji bytu nie mają.

„Pani, toż to darmozjad jest, szmata w ogóle się nie podnosi! Przepłaciłem”. Zerkamy na powykrzywiane kopytka łaciatej ukryte w gnoju – nic dziwnego, że nie wstaje. Na nasz widok mała przebiera nóżkami, ale w końcu rezygnuje i spokojnie czeka, co się stanie. Głaszczemy ją po chrapkach, i widzimy w oczach ogrom cierpienia. A milczenie koni jest takie ciche, niewidoczne..

Gospodarz wyprowadza małą, a ona mruży oczy i zaciska ząbki z bólu, bo aż zgrzyta. Od razu widać, ze kucyczka nie wie, czym jest kowal. Zaawansowany ochwat powoduje niemożebny ból, kopyta są obrąbane tasakiem – dla lepszego wrażenia. Tym czasem wrażenie jest tragiczne..

Chmurka, bo tak ją nazwaliśmy, trafiła tu z targu w Sochaczewie pół roku temu, wraz z koleżanką. Koleżanka ma więcej szczęścia. Jest zdrowa – może pracować. Od razu polubiły ją dzieci gospodarza. Nie mogąca zrobić kroku Chmurka nie wzbudziła zainteresowania – wylądowała na łańcuchu w komórce, gdzie gospodarz zagląda dwa razy dziennie. Podrzuca ziemniaki i stary chleb, aby mała przybierała na masie. W końcu inwestycje muszą się zwracać..

Kiedy zadatkujemy Chmurkę i udaje nam się wybłagać czas do końca marca, z obórki pysk wystawia nieduża gniada klacz upięta na łańcuchu w rogu przy drzwiach. Gospodarz miotłą zagania gniadą do środka. Ale ona nie boi się miotły – tak bardzo chce by ją zobaczyć, że przyjmuje niewzruszona wszelkie kuksańce i pozostaje z wystawionym pyskiem. Cofamy się parę kroków, głaszczemy gniadą i pytamy o nią.

Pytamy choć wiemy, że nie mamy jeszcze funduszy ani na Chmurkę, ani na żadnego innego konia..

Gniada. Tak ma na imię. Nie jest własnością gospodarza. Parę dni temu zawaliła się jednak obora w której Gniada mieszkała. Cudem uszła z życiem. Ale przyszło opamiętanie do gospodarza – pora spieniężyć klacz. Próbował sprzedać ją na allegro, próbował w lokalnej gazecie – ale nikt źrebnej Gniadej nie chciał. Nadeszła więc pora na decyzję, bo źrebnosci na razie nie widać.

I choć mówi się, ze rzeźnie źrebnych klaczy nie ubijają – przecież żadne ubojnie nie robią klaczom badań USG. Gniada jakby tego świadoma – wystawiała pysk coraz dalej i napierała na drzwi – aby tylko ktoś ją zobaczył. Usłyszał jej nieme wołanie. Jej, i maleństwa..

Dopisaliśmy Gniadą do umowy.
Jeśli znajdziemy fundusze na Chmurkę, przecież nie zostawimy tu Gniadej na pewną śmierć.

Życie obydwu koni kosztuje 4 000 zł.
Mamy czas do końca marca.