Chrupek

Gospodarz wpadł na pomysł własnego biznesu. Naoglądał się chyba za dużo filmów, bo to tylko tam wszystko wygląda tak dobrze. Mieszka niedaleko naszego pięknego Bałtyku i prowadzi gospodarstwo agroturystyczne, które odwiedza sporo osób. Do planu atrakcji dla gości postanowił dołączyć jazdę konną.

Ponieważ na koniach się nie zna, ktoś mu podpowiedział, że idealny będzie mały kucyk. A im mniejszy i młodszy, tym lepszy – mniej krnąbrny, łatwiejszy do ułożenia. Gospodarz mówi, że Chrupek – bo tak nazwali go pierwsi goście – rzeczywiście był oazą spokoju. Niczego nie robił, kiedy ktoś na niego wsiadał. Problem w tym, że… nie chciał ruszyć.

Zapytaliśmy, ile ważyły osoby, które na niego wsiadały. Okazało się, że wsadzał na tego malucha – który nie skończył nawet dwóch lat – kilkunastoletnie dzieci.

Oczywiście, że nie ruszył do przodu.
Przecież on ledwo stał.

Bardzo często na różnych portalach widzimy zdjęcia, zwykle wykonane na wsi, gdzie na kucyku siedzi dużo za ciężka osoba. Staramy się zawsze interweniować w takich przypadkach, bo z jakiegoś powodu ludzie uparcie wierzą, że kucyk uniesie wszystko. A im więcej ciężaru się na niego wrzuci, tym większa – ich zdaniem – gwarancja, że się z niego nie spadnie.

Potem widujemy na festynach i w parkach kucyki, które niosą tyle, ile same ważą – a bywa, że i więcej. Bo ludzie naprawdę mają różne pomysły.

Pomysł gospodarza ostatecznie upadł w momencie, gdy na Chrupka chciała wsiąść mama dzieci. Kucyk położył się wtedy na kolana. A potem nie chciał już wstać. Nie to, żeby komuś zrobiło się go szkoda. Wszyscy uznali, że „się zepsuł” i że jednak nic z tego biznesu nie będzie.

Załadowali więc Chrupka – który zdążył już zrobić sobie złą sławę – i ten pojechał prosto do handlarza, do skupu koni. Tam, gdzie stoi wiele takich Chrupków, które nie sprostały wybujałej ludzkiej fantazji.

Zanim zapytasz – tak, wiem, że dzisiaj jest sobota.

Jesteśmy w Modlimowie. Szykujemy się na jutrzejszy przyjazd prawie 200 osób, które przybywają, by wraz z nami tworzyć ten 140-hektarowy ośrodek dla zwierząt. Siedzę i dopijam Inkę z mlekiem, bo strasznie dziś tu wieje, gdy to piszę o 5 rano – jesteśmy tylko 12 kilometrów od Bałtyku.

I uwierz mi, nie wiem, co Ci napisać, żebyś nie był na mnie zły. I żebyś nie pomyślał, że weekendy nie są święte. Są. Ja jak najbardziej rozumiem, że wszyscy muszą odpocząć. Tylko że jeśli do poniedziałku wieczorem nie wpłacimy zadatku za Chrupka, to w następny święty weekend… już go nie będzie. A tak naprawdę nie będzie go już we wtorek.

I tak oto wkradłam się w Twój weekend. Całkiem nieśmiało. A może nie do końca..

Może właśnie jesteś w drodze do nas – do Modlimowa. To wiedz, że bardzo na Ciebie czekamy. A może jeszcze nie brałeś Modlimowa pod uwagę – to proszę, weź. Przyjedź i poznaj wiele uratowanych wspólnie zwierząt.

I nie złość się na mnie, że tak marudzę. Ale czasem naprawdę warto spróbować. Bo podobno lepiej żałować rzeczy, które się zrobiło, niż tych, których nigdy się nie zrobiło.

Więc jeśli tylko możesz – jeśli masz chwilę, by przeczytać tę historię i puścić ją dalej w świat – to Chrupki tego świata będą Ci ogromnie wdzięczne.