Brzydula

Brzydula, bo po prostu brzydula. Handlarz mówi, że tak brzydkiego konia dawno nie miał. Ma około roku życia za sobą i gospodarz, który ją miał, wstydził się ją wypuszczać na pastwisko. Mówił, że sąsiedzi, odkąd się urodziła, powtarzali, żeby szybko ubić, bo to wstyd dla hodowli – nawet takiej wiejskiej. Gospodarz bardzo wierzył, że źrebak wyrośnie, ale okazało się, że nie wyrósł.

Brzydula łypie na nas swoim okiem i szuka grama akceptacji, bo nigdy w życiu jej nie doświadczyła.
Gospodarz czekał i czekał, ale ponieważ się nie doczekał, to stwierdził, że przed wiosną Brzydulę sprzedaje, bo potrzebuje pieniędzy na paliwo i na oporządzanie gospodarstwa, nim zrobi się ciepło. Tak oto zapakowali Brzydulę po ciemku, żeby nikt jej nie widział, i wywieźli do handlarza.

Handlarz natomiast mówi, że jemu obojętne.
Ma i brzydkie, i piękne, i wszystko i tak trafia pod nóż, a nożowi obojętne, komu odbiera życie. Dzisiaj więc zbieramy dla niej – dla Brzyduli, która wsadza nam swoje ciepłe chrapy w kieszenie i prosi o życie. O piękne życie.

I wcale nie uważamy, że Brzydula jest brzydka.
Każdy koń jest inny i nie ma co oceniać po opakowaniu. Jest bardzo miła i spokojnie stoi, jakby próbowała nadrobić swój wygląd, w którym my nie widzimy niczego brzydkiego. Spójrz w jej wielkie, piękne oczy i zobacz choć gram piękna, którego inni nie dostrzegli.

Mieli ją dzisiaj ładować pod ten nóż, ale dostaliśmy 72 godziny, by zebrać 1300 zł z datków.
Handlarz śmieje się, że jak byłyby w naszych czasach cyrki obwoźne, to Brzydula idealnie by się do nich nadawała i zrobiłby ktoś na niej fortunę. Nic nie mówimy. Milczymy. Brzydula schyla głowę i zamyka oczy, jakby to wszystko rozumiała i to wszystko słyszała. Stoi taka cicha i przygaszona – i już nawet o nic nie prosi.

Błagam, jeśli to czytasz i jesteś – bądź dzisiaj dla niej.