Baryłka

Ani mało, ani dużo. Można powiedzieć, że to dużo, bo to przecież bardzo dużo pieniędzy. A jednocześnie można powiedzieć, że to mało, bo wobec wagi życia i wobec tego, ile czasami musimy zebrać, nie wydaje się to być wielka kwota. Jednak dla nas, biorąc pod uwagę to, ile koni ratujemy w każdym miesiącu i w każdym roku, te kwoty są po prostu zabójcze. Bo te konie trzeba nie tylko wykupić, ale też utrzymać. Marzy nam się dzień, w którym takie miejsca, jak to, w którym dzisiaj stoi Baryłka, będą pozamykane.

Nie wiem, skąd ta malutka tutaj trafiła i nie znam jej historii. Gdy weszliśmy do obory, została w kąciku i nawet cicho nie zarżała. Jakby bała się wykonać jakikolwiek ruch, bo zostanie za to ukarana. Dawno nie widziałam tak pięknego kucyka i nie mam na myśli jej plam ani koloru grzywy, ani barwy końskich ślepi. Ona jest tak niewinna w swoim spojrzeniu, że powaliła nas kompletnie. Czasami konie, kiedy stoją w takich miejscach, robią się agresywne, porywcze. Próbują wchodzić na ściany, żeby uciekać, a Baryłka po prostu stoi. Stąd też daliśmy jej takie imię, bo idealnie pasowało. Handlarz mówi, że przywiózł ją chwilę temu i że za chwilę ją wywiezie, bo najmłodsza nie jest i nigdy nie wiadomo.

Mała wpatruje się w nasz obiektyw i jakby nie dowierzała, że do niej, małej starej Baryłki, stojącej tu w tej oborze, ktokolwiek przyszedł. Jeszcze robi jej zdjęcia. Zakładam, że nikt jej nigdy nie fotografował, bo i po co.

Czasu mamy niewiele, obiecaliśmy że małą Baryłkę odbierzemy najpóźniej po nowym roku. Do tego czasu musimy zebrać pozostałe 2000 złotych, żeby uregulować resztę. Jeśli możesz dzisiaj dołączyć i podarować jej kawałek świata i jeszcze parę lat, to Baryłka będzie Ci ogromnie wdzięczna.