Bakuś

Idzie lato.
Może jeszcze chłodno, ale w powietrzu zapach traw miesza się z morską, poranną bryzą.

Wciągam głęboko to powietrze i otwieram bramę. A potem oczy.

Stoi.
Stoi oniemiały.

Pachną tu te trawy i morze.
I trochę śmierć unosi się w tym nadmorskim koktajlu.

Bakuś zna te klimaty. Przez wiele lat koczował kilka wsi dalej. W niewielkim ośrodku ścierał kopyta drepcząc między sosnami z turystami na grzbiecie.

Tymi małymi, i tymi dużymi też. Bo Bakuś, jako największy z kucy – zawsze miał wrzuconych tych dorosłych turystów, którzy roześmiani włóczyli nogami po piasku.

Handlarz mówi, że nawet jak go zabierał – zabierał spod rozbawionego turysty. Mówili że „ten durny kuc to jak auto Freda Flinstona”. I inne rzeczy też mówili..

I Bakuś, choć to kuc wielkiego ducha i serca, choć robił wszystko by zasłużyć na to swoje marne życie – nie dał rady. Wysiadł mu kręgosłup, wysiadły nogi. Od kilku tygodni miał już problem by wstać w weekendy, gdy pod gospodarstwem ustawiała się kolejka.

Nie odpuścili mu nawet w dniu wyroku. Akurat była duża wycieczka. Płacili po 15 zł – za dwa kółka wkoło pachnących sosen.

I poszedł Bakuś, tę swoją ostatnią rundę.
A potem handlarz chwycił sznur i Bakuś minął turystów z pochyloną głową.

Minął bramę.
Podreptał do trapu.
Wspiął się na górę.
Popatrzył za siebie, ale nikt za nim nie patrzył..

Proszę Was. Proszę każdego kto może kupić 5 minut z Bakusiem i dać mu to cholerne 15 zł.

Stań dziś ze mną w ostatniej kolejce do niego, jaka się ustawia.

Musimy zebrać brakujące 3200 złotych dla Bakusia.
Czas jest tylko do czwartku, 4 lipca.