Wielka zbiórka na siano

Przez te 17 lat przeżyliśmy już wspólnie wiele burz i pokonaliśmy niejeden sztorm. Nic nie mogło nas pokonać, gdy wspólnie stawialiśmy czoła problemom. To właśnie dzięki Wam wciąż trwamy i nie wypadliśmy za burtę w tym oceanie trudności i ciągłych zmian. Nie pokonało nas nic, choć nie raz byliśmy już o krok od tragedii. Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak bardzo jesteśmy Wam wdzięczni, że wciąż tu z nami jesteście. Trwacie przy nas, jedni od samego początku, inni od niedawna, ale wszyscy z tą samą, nieskrywaną chęcią do pomocy i wsparcia. Nie nas, a tych bezbronnych zwierząt, które same nie mogłyby ocalić się przed rzeźnią i złym losem. Na samym początku naszych działań nie śniliśmy nawet, że na swojej drodze spotkamy tyle dobrych serc, pełnych bezwarunkowej miłości do zwierząt.

Zawsze dawaliśmy radę, były gorsze i lepsze czasy. Jak w życiu. Sami tę drogę wybraliśmy. I pewnie nie zdziwi Was, że każdego dnia wszystkie troski naszego, ludzkiego świata idą w niepamięć, gdy tylko spoglądamy w oczy wdzięcznych za pomoc koni. One, tak jak my im, są potrzebne nam. By dawać nam motywację do zmian, do walki i do wstawania co rano. One są nam potrzebne, by przypominać, że wszystko co tutaj wspólnie robimy ma większy sens. Bo choć nigdy nie chcieliśmy się żalić, musicie wiedzieć, że jedyną podporą, na której to wszystko bazuje jesteście Wy – osoby, które postanowiły, że zrobią coś dobrego dla zwierząt. Bezinteresownie i bez szukania poklasku.

To tysiące ocalonych przed rzeźnią koni, setki uratowanych psów, kotów i zwierząt gospodarskich. Przez te wszystkie lata wiele z nich adoptowaliście. Przez te wszystkie lata wiele z naszych koni pojechało do nowych domów. Ale tyle samo, a nawet więcej pozostanie u nas na zawsze. Bo większość formularzy adopcyjnych to formularze w sprawie koni zdrowych, które mogą jeszcze w siodle trochę pracować. I te domy są naprawdę cudowne. Ale nie są dla wszystkich koni. Bo mamy też konie stare, schorowane, których nikt nie chce, albo po prostu nie mogą już zostać adoptowane. To najczęściej konie skrzywdzone przez człowieka, które zwątpiły w jego dobre intencje. Niektóre z nich po wielu latach rekreacji przestały być potrzebne. Inne skazano na rzeź z powodu choroby, starości albo ot tak, zwyczajnie stały się zbędne. Są też porzucone i niechciane, wymienione na nowe, młodsze, silniejsze. Wszystkie te konie znalazły u nas swój dom. I to też dzięki Wam. Dzięki Waszemu wsparciu przez tyle lat możemy je ratować, karmić i leczyć.

Ale za tymi wszystkimi cudownymi chwilami, stoją też takie, które łamią nasze serca na pół. To momenty, w których brakuje nam funduszy na podstawowe utrzymanie naszych zwierzęcych podopiecznych. I naprawdę staramy się jak możemy. Ale chcemy, aby nasze konie mogły trwać w naszym azylu bez trwogi o swój los. Cały ten stres i troskę o ich przyszłość próbujemy zabrać na swoje barki. Bo jesteśmy ludźmi i możemy zrobić więcej, sięgnąć dalej, głębiej. Możemy prosić Was o pomoc, by znów wspólnie zrobić dla nich cud.

Dlatego urządzamy wielką zbiórkę na zapas siana. Tak wielką, by choć na kilka tygodni zaspokoić ich potrzeby i podarować im beztroskie miesiące. Ale taki zapas to ogromne kwoty. Prawie tysiąc naszych koni zjada średnio 5 kilo owsa dziennie każdy. Jeden zje więcej, drugi mniej. Wiadomo. Balotów z sianem schodzi prawie 40 dziennie. Miesięcznie nakarmienie takiego stada to kilkaset tysięcy. A koszty stale rosną. Nasze stado też wciąż się powiększa. Zapewnienie naszym zwierzakom fundamentalnego pożywienia to ogromne przedsięwzięcie. A to przecież coś, bez czego zwyczajnie trudno będzie im przetrwać.

Jeśli zechcecie wesprzeć nasze zwierzaki, będziemy pełni wdzięczności. Bo im więcej Was, tym mniej trosk i kłopotów spadnie na barki tych potrzebujących zwierząt. No i na nasze, które uwierzcie, udźwignęły już naprawdę sporo. Tutaj liczy się każde 5 złotych. Dzisiaj, za miesiąc, za pół roku liczyć się będzie każde wsparcie. Bo wciąż od nowa i wciąż ze strachem w oczach będziemy spoglądać na wszystkie nasze konie, myśląc czy wystarczy im pożywienia. Podarujcie im choć odrobinę. Wiecie już przecież, że tu wcale nie chodzi o miliony, ale o drobne gesty, z których robimy wielkie rzeczy!