Niebieska

Lekka mżawka zakłócała widoczność. Jechaliśmy już bardzo długo, a ponura aura nie nastrajała nas do rozmów. W aucie panowała cisza, jakbyśmy czuli, że to co zobaczymy trudno nam będzie zapomnieć. Mijaliśmy krajobraz za oknem bez cienia emocji. Interesowało nas tylko jedno podwórko. A gdy na nie wjechaliśmy, już wiedziałam, że przeczucie mnie nie myliło. Wolno i z przerażeniem wtoczyliśmy się dalej.

Granice tamtego podwórza wyznaczały granice człowieczeństwa. Zobaczyliśmy tam krowę, która całe swoje krótkie życie oddała człowiekowi. Nazwałam ją wtedy Niebieska. Bo kiedy stamtąd odjeżdżałam w pamięci zostały mi jedynie jej wielkie, przerażone, niebieskie oczy, które błagały o ratunek. Pamiętam, jak wwiercała we mnie wzrok, z nadzieją, że nie zostawię jej tam na pewną śmierć. Musiałam odjechać. Ze łzami w oczach. Nie obejrzałam się wtedy za siebie, bo czułam, że Niebieska wciąż patrzy. I, że kiedy nasze spojrzenia się spotkają nie dam rady odjechać. Zostałam wtedy jak zawsze przerażona i niespokojna, niegodząca się na tą niesprawiedliwość. Ale obiecałam sobie, że wrócę. Że my wszyscy wrócimy…

Poznaj wiec Niebieską, która miała nadzieję, że jest dobrym zwierzakiem. I że będzie jej dane dożyć w spokoju ostatnich swych dni. Kiedy wysiedliśmy z auta, aby znaleźć ją w tej oborze na krańcu świata, wiedziałam, że będziemy o nią walczyć. Przez uchylone drzwi wpadał tam zapach deszczu i wiosny. Wiosny, której ona nie dożyje bez Ciebie. Tamte drzwi kołysały się na lekkim wietrze, wyznaczajac czas. To było jej osobiste piekło. Z którego trzeba ją teraz zabrać.

Bo dziś czas jej życia ma się zakończyć. I nikt nie wytłumaczy Niebieskiej, że to koniec. Że nie jest już potrzebna. Niebieska chyba sama zrozumiała, że jest tylko zwierzakiem, zdanym na człowieka. I że nikogo przy niej nie ma. Nikt jej nie obroni. Tylko My. Tylko Ty. Ostatnia nadzieja.

Nie mogliśmy jej wtedy zabrać. Chociaż pewnie poszłaby z nami na koniec świata. Byle jak najdalej stamtąd. Ale Niebieska może jeszcze iść. Jednak dopiero gdy zbierzemy środki na jej wykup. Człowiek wyznaczył jej termin, w którym musimy się tam znów pojawić. Ponownie uchylić tamte drzwi i zabrać Niebieską już na zawsze. Wierze, że w jej oczach dostrzegę wtedy nieme podziękowanie. Za życie i podarowanie kolejnej wiosny. Pomożesz ocalić Niebieską? Bardzo Cie proszę, wróć tam ze mną. Zabierzmy ją

Musimy zebrać 3200 złotych za jej wykupi i transport. Mamy niewiele czasu. Dołączysz do akcji?