Julia

„Hodowla przemysłowa to nie tylko zabijanie: to zaprzeczenie, całkowite wyrzeczenie się zwierzęcia jako żywej istoty z własnymi potrzebami i naturą”. – M. Scully

Hodujemy konie na mięso. Jesteśmy w czołówce producentów. Tuczarnie pełne są zniewolonych zwierząt, które ograbiliśmy ze wszystkiego. Pozbawiliśmy je wolności, możliwości decyzji, zaspokojenia naturalnych potrzeb. Pasiemy, ile się da, a potem zabijamy i wysyłamy na eksport. Ich poćwiartowane ciała są równo układane na plastikowych tackach z kolorowymi etykietami. Te etykiety nie załatwiają niczego. Zasłaniają tylko to, czego nikt nie chce wiedzieć. Bo klient, idąc do sklepu, ma widzieć smaczny obiad, a nie zmaltretowane ciało udręczonego konia, który nigdy nie zaznał odrobiny swobody.
Gdy handlarz podnosi rękę, w oczach Julki widać przerażenie. Dobrze wie, co to może znaczyć. Szarpie się, usiłując uciec, ale skórzany kantar nigdy jej nie puści. Dostała wyrok, zanim przyszła na świat. Dziś nadszedł czas umierania. Jest gruba, duża, ciężka, już idealna na rzeź. I nie wadzi, że Julia ma sarkoidozę, a nieleczone zmiany nowotworowe zajęły całe podbrzusze. Krwawią, bolą i swędzą. Wytnie się je po zabiciu i klient nigdy się nie dowie, że jego obiad był chory. Że cierpiał.
Julia opuściła już tuczarnię. Upasiona do granic możliwości ma już wyznaczony termin śmierci. Czeka w stajni przeładunkowej, aż nadejdzie dzień, gdy i dla niej opadnie rzeźnicki trap. Czy będzie wtedy świecić słońce, którego przez wiele miesięcy nie widziała, będąc zamknięta w tuczarni? A może będzie wtedy padał deszcz i zmyje szybko zostawione przez nią ślady na ziemi. Czy ktoś o niej będzie pamiętał, gdy jej już nie będzie…
Julia nie wygrała dobrego życia. W zasadzie nie dostała od losu nic, za co czym warto by było tęsknić. Dziś, gdy zbliża się śmierć, błagamy w jej imieniu o ratunek. Wiemy, że prosimy ciągle o pomoc, ale wiemy też, że Julia nie doczeka momentu, gdy koń zostanie uznany za zwierzę towarzyszące. Ona nie ma ani chwili do stracenia.
By spłacić i przewieźć Julię potrzeba aż 15800 zł. Potrzebne są też środki na diagnostykę i leczenie sarkoidozy. Potrzebne są środki na kowala, na utrzymanie, na dobre życie, którego nigdy nie miała.
Prosimy z całego serca, pomóż. Mamy czas do końca listopada.

Aktualizacja 30.11.2020

Kochani, robiliśmy co w naszej mocy ale kwota za Julię jest zawrotna. Wpłaciliśmy ponad połowę i dostaliśmy czas tylko do piątku. Prosimy o pomoc, bez Was nie mamy szansy na spłatę klaczy.