Sokolik

Wschód Polski, gdzie zima maluje krajobrazy na odcienie bieli i szarości, a mróz ściska ziemię w swoje lodowate objęcia. Tu, gdzie wschodzące słońce próbuje przebić się przez gęstą mgłę, która jak welon opada na beskidzkie góry, rozgrywa się cicha tragedia. Wczesnym, pochmurnym porankiem, w starym, zaniedbanym budynku, który niegdyś tętnił życiem jako obora handlarza końmi, teraz panuje cisza przerywana jedynie odgłosami starości i cierpienia.

Sokolik, stary koń, który całe życie z niewzruszoną wytrwałością ciągnął za sobą wóz, teraz staje przed największym wyzwaniem. Jego sierść, kiedyś lśniąca i gęsta, teraz jest rzadka i matowa, a jego kopyta, które niezliczone razy dotykały ziemi, teraz ledwie dźwigają jego osłabione ciało. Sokolik patrzy na świat zapadniętymi oczami, które widziały więcej niż większość, spoglądając przez mgłę poranną, która tańczy między górami, jakby chciała ukryć jego cierpienie przed resztą świata.

Jest symbol nie tylko przemijającej młodości, ale i zapomnianej wartości, którą ludzie kiedyś przywiązywali do takich jak on. Jego historia to echo czasów, kiedy był niezbędnym ogniwem w codziennym życiu, a teraz, w zmierzchu swoich dni, został pozostawiony sam sobie, zmagając się z chłodem, który przenika do kości.

Pozostała cena za życie Sokolika to 4200 zł, odliczając 2000 złotych zadatku, które mu podarowaliście i za które w jego imieniu dziękujemy. To kwota, która wydaje się zarówno ogromna, jak i nikła, gdy waży się wagę istnienia. Musimy zebrać te pieniądze do poniedziałku do południa, aby dać mu szansę na godne pożegnanie tego świata, na którym spędził tyle lat, nie prosząc o wiele więcej niż ciepło i zrozumienie.

Apeluję, by te słowa nie były kolejnym echem w przestrzeni, które zagubi się wśród tysięcy innych. Niech staną się mostem między sercami ludzi a cichym bólem starości Sokolika. To więcej niż historia starego konia; to przypomnienie o kruchości życia, o wartości każdej chwili, o sile empatii i współczucia, które powinny nas prowadzić przez życie.

Nie pozwólmy, by Sokolik odszedł w samotności, wśród beskidzkich mgieł, które, choć piękne, nie mogą ogrzać jego starych kości. Niech nasze działania pokażą, że choć nie możemy zatrzymać czasu, możemy uczynić czas, który pozostał, lepszym. Niech ten apel rozbrzmiewa daleko, przynosząc nadzieję tam, gdzie już tylko echo wspomnień zdaje się być jedynym towarzyszem.