Lesio ⎚

Staruszek Lesio spogląda przenikliwie przez szare, gęste powietrze. Zamyka oczy i nie wiadomo czy to łzy, czy wszechobecna wilgoć. Handlarz każe mu iść, a on nie jest w stanie się ruszyć. Jeszcze nie rozumie, że za moment to jego długie życie ma zakończyć się w rzeźni. I nagle, na jedną sekundę, wszystko wokół zawisa pod szarym niebem. Świat zatrzymuje się na jeden moment, w którym mamy ochotę zabrać Lesia i uciekać, gdzie oczy poniosą. Choćby na koniec świata, a przynajmniej za bramę. Bo tu, gdzie go spotkaliśmy, krew czuć w każdym kącie, a wszystko miesza się z jakąś nicością. Trzeba jednak zacisnąć pięści, żeby nie walić nimi o ścianę. Bo inaczej nie zdziała się nic.

Historia Lesia to historia o dobrym końskim pracowniku, który był wykorzystywany od wczesnej młodości. A właściwie o człowieku, który tej pracy nigdy nie potrafił docenić. Nie szukaj innego powodu. To naprawdę wystarczy. Bo tak to już jest z takimi jak Lesio. Ot, kolejna rozrywka pomiędzy dziesiątkami innych. Kolejne życie, które można poświęcić dla pieniędzy.

Lesio robił już chyba wszystko. Był już chyba wszędzie. Zawsze oddany i skazany na człowieka, pracował w rekreacji, woził turystów na swym grzbiecie, ciągnął bryczkę, pokazując ludziom okolicę. Całe swoje ponaddwudziestoletnie życie spędził na zarabianiu dla człowieka. Nie myśl jednak, że to cokolwiek dziś znaczy. Za chwilę na jego miejscu będzie stał inny koń do służby. Bo Lesio nie rokuje. I tak wkoło. Takie życie.

A, że Lesio to prawie sama skóra i kości, nie zainteresował nikogo poza handlarzem. Turystom też wstyd go pokazać. Każdy odwróciłby wzrok. Łatwiej niż o niego zadbać, jest się go pozbyć. A już na pewno korzystniej. Krótko przed rozpoczęciem nowego sezonu przyjechał więc handlarz, a właściciel zabrał kantar i założył rzeźnicki sznurek. Batem namówili Lesia do wejścia na trap. Nie protestował, dobrze wiedział, jak bardzo bezwzględny potrafi być człowiek.

Nie odpuszczamy. Handlarz śmieje się z nas, gdy prosimy o jak najdłuższy termin i pyta zaciekawiony, na co nam ten stary koń. Mówi, że to cud, że kogoś jeszcze zainteresował. Nie może zrozumieć, że w naszym świecie życie zwierząt ma większą wartość niż pieniądze.

Prosimy zatem, zróbmy razem ten cud dla Lesia. On za dużo ich w życiu nie miał. Ocalmy to jego marne życie. Resztę zrobi kowal i weterynarz. Ale ten cud ma materialny wymiar. Musimy zapłacić 7200 zł za życie i transport Lesia do naszego ośrodka. Dostaliśmy trochę czasu. On minie 14 kwietnia.

Nasi wspaniali Darczyńcy, teraz wszystko w Waszych rękach. Prosimy, pomóżcie podarować Lesiowi emeryturę, na jaką zasłużył. Chcielibyśmy go zabrać, aby mógł przywitać wiosnę wśród innych ocalonych, bezpieczny i spokojny. Pomożecie?