Jeruzalem

Nikt mi dziś nie wybrał tego imienia.
Wisi na tabliczce.
Zakurzone.
Wyryte w drewnie.
Gdy mój Pan mnie kupił dwa lata temu, patrzył na mnie pół dnia i nagle jego pomarszczone, ciemne czoło się podniosło i wykrzyknął „Jeruzalem!”.

Od tej pory tak do mnie mówił.
Mieliśmy jeździć po festynach.
Ja i on.
Dobrze miałem. Biednie ale dobrze.

Kroił mi mój stary Pan jabłka ze starego sadu i marchewkę i głaskał i skórki od chleba mi dawał.

Jeruzalem, niektórzy mówią że to oznacza miasto pokoju.
Chyba to miałem tu wnieść.
Bo mój Pan był sam.
Skłócony z dziećmi, które nie chciały go odwiedzać.

Byłem jego światem.
Całym.

Ale na żaden festyn nigdy nie poszliśmy.
Zaraz po kupieniu mnie mój Pan zachorował.
Bywał u mnie coraz rzadziej i rzadziej.

Aż kilka dni temu przyszli jacyś ludzie.
Zaczęli wszystko wynosić.
Potem stanęli przed moim boksikiem, który Pan mi zbił – i głośno zaśmiali się czytając moje imię.
Wyszli.
Mówili że wrócą.
I że jadę na ubój.

Chyba mój Pan mnie zostawił, wiesz?
Chyba go tu nie ma.
Bo gdyby był, nie pozwoliłby się im śmiać ze mnie.

Ale oni to zrobili.
A ja stałem, patrzyłem i czekałem, aż otworzą się wrota i wejdzie mój Pan z pomarszczonym czołem.

Nie wszedł.
I dziś przyszli jacyś ludzie.
Przetarli tabliczkę.
Nie śmiali się.
Dali mi marchewkę.
Zrobili jakieś zdjęcia.

Mówili, że mnie stąd zabiorą.
Za trochę dni.
I poszli.

Zabiorą mnie?