Figaro

Gdy już miniesz duże miasta, małe wsie i miniesz tablicę pod wielkim, starym dębem - jesteś na miejscu. Tu mieszka Figaro. Mieszka tylko chwilę, taką krótką. Tyle ile się bywa w skupie koni. Nim przyjadą po Ciebie ostatni raz, załadują nawet wbrew Twej woli i wywiozą tam, skąd nigdy nie wrócisz. Bo już Cię nie będzie.

Figaro był jednym z tych koni o których się mówi, że są hodowane na ubój. Po to się rodzą, i tylko po to. Nikt, przez całe ich krótkie życie, nie rozpatruje innych opcji. Są żywcem gdy tylko otworzą oczy, i nigdy nie przestają nim być. Gdybyś podejrzewał, że ktoś traktuje je jako żywe, czujące stworzenia - mógłbyś się rozczarować. Więc nie podejrzewaj. Mniej rozczarowań światem.

Wielka, stara stodoła z lekko rozebranym przez czas dachem. To takie prześwity przez które wpada czasem słońce, jak zabłądzi. Metalowe kółko, przy którym stoi uwiązany liną skazaniec - i swoimi wielkimi oczyma wpatruje się w mój obiektyw. Skazany za niewinność, bez możliwości apelacji. Handlarz mówi, żeby za blisko nie podchodzić, „bo to bydlę człowieka nie szanuje”. On sam, człowiek mocno po 60tce, w swoich starych skórzanych mokasynach i szerokich spodniach, stoi sztywny jak bat obok niego. I tylko pokrzykuje tnąc tymże batem ciszę.

Mokre chrapy zanurzają się w moich dłoniach. Bydlę spogląda przerażonymi, ogromnymi oczyma i wzdryga się przy każdym świście bata i okrzyku. Takich jak Figaro przeszło tu setki. Może tysiące. Każdy był tylko numerem. I każdy był „bydlę”.

Nie wiem.. może jak handlarz wierzy, że to bydlę, to mu łatwiej? Kiedyś był hodowcą, dziś prowadzi jedynie skup koni z okolicy. I wszystkie wysyła na ubój. Mówi, że to całkiem dobra emerytura.

Aby ocalić Figaro i zabrać go do nas, musimy zebrać 11 800 zł. Mamy przedłużony czas do 22 sierpnia. Bez Twojej pomocy Figaro nie ma szans.