Brysia

Oto Brysia

Brysię poznaliśmy, bo ktoś zadzwonił, że jakiś stary koń upadł i leży.

Leżała.
Proszącym wzrokiem patrząc w niebo resztkami sił uniosła głowę.
Ale pomoc nie nadeszła.

Dźwignęli ją.
Szła, resztkami sił szła, kopyto za kopytem, wśród marcowych wiatrów i topniejących śniegów.

Oddała człowiekowi wszystko, co miała.
A miała tylko siebie.

Oddała zdrowie, każde bicie serca i każdy dzień.

A teraz, gdy tych dni zostało jej tak niewiele, gospodarz skazał ją na śmierć, bez chwili namysłu.

Jesteśmy tu, u Brysi.
Gdy dojechaliśmy, była już w swojej drewnianej oborze.

Spoglądała na nas wzrokiem skazańca, na którego nic już nie czeka.

Bo skoro całe życie nikt nic jej nie dał, gdy była młoda i silna, to czemu miałby dać teraz, gdy jest wrakiem konia, na trzęsących się nogach i o wystających kościach?

Trudno znaleźć powód.
Handlarz ma też inne konie.
Zdrowe, silne, czekające na prywatnego klienta.

Tylko Brysi nikt już nie zechce.
Wszyscy wiedzą, że ledwo tu doszła.

Powstańmy.
Błagam Cię.
Dla starej Brysi..

Udało się wpłacić zadatek za Brysię, 900 złotych. Handlarz chciał za jej życie 7300.
Musimy dopłacić do przyszłego czwartku, 23 marca brakujące 6400 złotych.