Brokat

Brokat!
Stój draniu!
Krzyczy gospodarz i świszcze batem.

Spod butów uciekają mi czerwone, jesienne liście, jakby przerażone.
Wiatr zrywa mi czapkę.
Tu na Podhalu więcej

Brokat nie drgnie.
Jakby go zamroziło.
Jego oczy robią się wielkie, a nogi całe trzęsą.

W końcu rusza.
Idzie za mężczyzną do obory.
Jak na sąd ostateczny.
Nawet nie wie, że wyrok dawno zapadł.

„Wnuczka nazwała go Brokat, ale przeprowadziła się do miasta i już go nie odwiedza. Nie będę darmozjada trzymał przecież, sami rozumiecie” szarpie za linę i zaciska sznurkowy kantar na pysku przerażonego Brokata.

Imię zostało.
Dziewczynka wyjechała.
I nic tu się zrobić nie da, bo ostatnie różowe kokardki dawno z grzywy spadły.

Nie pytam czy wyjechała miesiąc temu, czy 10 lat temu.

Choć mam niejasne wrażenie, że to drugie..

Brokat ma swoje lata.
A dokładnie 17.

Jeszcze trochę tych lat przed nim, jeśli będzie mu dane.
A dać mu nikt za darmo nie chce.

Gospodarz woła za życie Brokata 3200 złotych.

Mamy czas do 2 grudnia, by zebrać całą kwotę.

Zrobisz z nami jesienny cud dla tego kucyka?