Adaś

Adaś!
Adasiu stój.
Stój do zdjęcia, Kochanie.
No. Spójrz w obiektyw.
Spójrz, bo gdyby mnie zabrakło, gdybyś pewnego dnia obudził się a mnie obok nie będzie – to zapamiętaj ich twarze, tych co tam stoją.
I idź z nimi.
I nie oglądaj się za siebie.

Stara już jestem.
Nawet bardzo.
Dostałam Ciebie, mały, u kresu życia.
Gdy moje żebra każdy może policzyć, a moje serce bije coraz ciszej – Ty dopiero rośniesz.

Wszystko przed Tobą.
Jak kiedyś przede mną.

Więc gdy po mnie przyjdą, nie otwieraj oczu.
Zaciśnij je mocno i wytrzymaj tak kilka chwil.
Nie będę hałasować.
Pójdę przez ten próg w ciszy.
Pójdę tak, żebyś mnie zapamiętał bardzo dzielną.
Żebyś zawsze wierzył, że tamtego dnia niczego się nie bałam.

A gdy minie kilka chwil, otwórz oczy, wstań i podejdź do drzwi obory.
Będą tam ludzie, za którymi pójdziesz. Pójdziesz po wszystko, co przed Tobą, mój mały.

I nie myśl o mnie za dużo.
Chłoń zieleń traw, goń za muchami i wyleguj się z innymi w cieniu rozłożystych drzew.

A gdy czasem spojrzysz w niebo – ja tam będę, pod moim drzewem. Będę czekać, aż minie Ci życie i przygalopujesz tu do mnie któregoś wieczoru.

Ale dziś patrz w obiektyw.
Patrz i zapamiętaj tych ludzi..