Adaś

Nie mieli już pomysłu, jak go wykorzystać.
Starszy, kulawy, prawie ślepy
Wpadli na pomysł.
Okrutny.
By zaprzęgać starego kuca.

Musi na siebie zarabiać.
A roboty w gospodarstwie zawsze dużo.

I zaprzęgli.
Ledwo idąc ciągnął ten swój wóz mały Adaś.
I potykając się sam o siebie, z niemym wzrokiem wbitym w ziemię, niósł ten swój krzyż.

Uciągnął może z 500 m.
I runął w błoto.

Bili go.
Bili tak mocno, że handlarz dziwi się, że przeżył.

Widziały to tylko marcowe chmury. Widział marcowy wiatr, który szargał grzywę leżącego na leśnym dukcie Adasia.

Gdy mimo batów nie wstał, zadzwonili po handlarza.

Wiatr targnął się ostatni raz wśród jego bujnej grzywy.
Niebo pociemniało.
Wciągnęli Adasia prawie po ciemku.

Minęły 3 dni.
Jesteśmy dziś u niego.
Stoi pełen rezygnacji, z morzem bólu w oczach.

Bo całe życie dawał z siebie wszystko.
Serce, wzrok, kucykowe kopytka.

Skąd mógł wiedzieć, że to zawsze zbyt mało?

Teraz wie.

I niewidomy Adaś ma tylko Ciebie, tam po drugiej stronie ekranu.

Nie dorobił się przyjaciół.
Ani jutra.

Bo bez Ciebie jego jutro zgaśnie wraz z dzisiejszym zachodem słońca.

Pożegna go ten sam marcowy wiatr, gdy będą go ładować po raz ostatni ten nocy.

I wiem, że znowu prosimy Cię o pomoc.
Ja proszę.

Ale gdy stoję tu i wpatruję się w te wielkie, nieme oczy i roztrzęsione kucykowe nóżki, nie mogę mu tej ostatniej szansy odmówić.

Żeby wiedział, że jednak ktoś o niego walczył, nim odszedł.

A my walczyliśmy.
Z Wami wpłaciliśmy 900 złotych zadatku, by zyskać kilka, dosłownie kilka dodatkowych dni.
Do wtorku, 21 marca. Wiosenne przesilenie o wszystkim zadecyduje.