Śnieżynka

Śnieżynka. Takie imię dostała. Pewnie nie zapytasz dlaczego. Jest malutka. Mieści się łatwo w ramionach. Chociaż nikt ją w te ramiona nie wziął.

Kupili ją na prezent. Taki noworoczny. Jedno z postanowień – to mieć psa w domu. Bo dzieci chciały.

„Pani! Ona siku w domu robi. W kuchni! No co za głupi pies! Tania była, bo 150 zł żem dała na targu, ale mówili, że nauczona żeby w gospodarstwie nie sikać. A ta mała głupia suka mi tu nasilała koło pieca! I to dwa razy Pani! To kopa żem dała od razu nadzór, i tu o tu siedzi od 2 tygodni przy deskach. Niech się ino cieszy, że żryć ma co, bo mogłam do lasu pogonić!” krzyczy rumiana, okrągła kobiecina wymachując brudną szmatą i strzelając w stronę przerażonego szczeniaka.

Śnieżynka chowa się głębiej w swoje deski. Te deski były jej światem i jej schronieniem przez ostatnie śniegi i mrozy. Były jej wszystkim, najwspanialszym domem, który pozwolił jej przeżyć. Gdybyś jej dotknął – poczułbyś, że pod śnieżnym, brudnym futerkiem są same kości. Śnieżynka jest wychudzona, odwodniona. Zarobaczona też, ale to głównie te dwie pierwsze rzeczy sprawiają, że walczy dziś o życie.

Z boku w misce leży trochę obierek z ziemniaka, skórka od chleba. Wody nie ma, wiadomo. Kto by dawał wodę psu, który sika..

Patrzymy na nią i lecą na łzy. Jedna za drugą. Polska wieś, daleko daleko na wschód. Tu nikt nie zagłada. Nikt jej pod tymi deskami nie szuka. Nikt by jej nie znalazł, gdyby już zamarzła albo padła z głodu. Nikt by nie żałował. Winnych też by nie było.

Sasza bierze malutką w ramiona. Pierwsze ramiona, które ją tulą. Cała się trzęsie. Cała sztywnieje je strachu i chowa łepek pod kurtkę.

Mamy wrażenie, że liczą się godziny. Pędzimy na klinikę. Dołącz do nas. Biegnij! Ona ma mało czasu.

Biegnij i wesprzyj jej diagnostykę i leczenie. I dobrą karmę, której tak bardzo dziś potrzebuje. Bo ta mała psina nie ma na tym świecie kompletnie nikogo.