Ruka

„Mój świat, świat ludzi, umarł; zostałem sam, a przyjaciółmi były mi ulice i to one przemawiały do mnie tym smutnym, gorzkim językiem, na który składa się ludzkie cierpienie, tęsknota, żal, poczucie klęski i daremności wszelkich usiłowań” pisał Henry Miller, jakby o mnie…

Bo co odpowiedziałbyś, jakby ktoś zapytał się Ciebie, co to jest samotność? Ja wiedziałabym co powiedzieć. To taka dziwna rzecz. Samotność. Kiedy umarł mój pan, mój kochający człowiek, który troszczył się o mnie i był zawsze przy mnie, usiadła obok mnie w ciemności, owineła się wokół ciała, i zacisneła je tak, że wciąż brakuje mi tchu. Czasem przynosiła mi też nadzieję, ale częściej zostawiała kłamstwa w sercu, wysysała światło z każdego kąta. Nie odstępowała mnie na krok, kurczowo ściskała moją rękę, tylko po to, aby ostatecznie szarpnąć mnie w dół. Mieszkała ze mną na ulicy, a gdy ucierpiałam w wypadku samochodowym byłam tylko ja i ona. Ona nigdy nie odpuszczała. Stałam się dla wszystkich zupełnie niewidzialna.

Czy jest przed nią ucieczka? Zostałam sama na tej ziemi, powoli, niepostrzeżenie. Ale los się do mnie uśmiechnał i dobrzy ludzie zabrali mnie do schroniska. Kiedy mnie znaleźli byłem niedożywiona i odwodniona. Jak to mówicie – obraz nędzy i rozpaczy. Zdiagnozowano u mnie raka, a miejsce, w którym teraz mieszkam, choć pełne miłości i troski do zwierząt, nie ma funduszy na moje leczenie.

Pomożecie mi w walce z chorobą? Może jest dla mnie jakieś jutro?

Kochani, Ruka to psiak, który mieszka w egipskim schronisku, które wspieramy. Jeśli chcecie jej pomóc i podarować lepsze jutro wpłaćcie grosik na jej leczenie. Do niedawna Ruka nie miała nic. Teraz mamy szansę odmienić jej życie. Prosimy Was o pomoc.