Chrupek

29.06.2020

Chrupek spłacony! Bardzo Wam dziękujemy, to jest kolejny koń, który nie miał już żadnej nadziei, aż pojawiliście się Wy, drodzy Darczyńcy i udowodniliście, że nie ma rzeczy niemożliwych.

Chrupuś wyjada już trawę w naszym rezerwacie i zawiera nowe końskie znajomości. Dzięki dalszej pomocy, będziemy mogli zapewnić mu stałą opiekę weterynaryjną oraz kowalską, a również wyżywienie i suplementację. Jego stan zdrowia, zmiany w stawach, pilnie wymagają diagnostyki, leczenia.

26.05.2020

Chrupek i jego starszy Pan. Jeden bez drugiego żyć nie może. Chociaż, jak można rzec, wszystko się zmienia.

Chrupek był kompanem do wszystkiego. Koń do woza, na wiejskie wesele, ale i na miejskie jeździł, jak trzeba było. Ważne, że płacili. Drewno na zimę z lasu przywiózł, żeby Panu ciepło było. I wnuki obwiózł po polu. A nawet turystów, jak przyjechali latem nad pobliskie jezioro i koniecznie chcieli, poza wiejską, dziką plażą, dosiąść prawdziwego, wiejskiego konia.

Do handlarza przyjechał w skórzanej obroży, ze swoim łańcuchem. Pan dał mu na drogę, żeby miał coś swojego.

Nie, nie zawsze było tak, że Chrupek był tylko do zarabiania. Starszy Pan lubił swojego konia. Tak jak gospodarz może lubić swoje zwierzęta. Chrupek miał stanowisko, a przy wiośnie nawet wychodził na długiej linie na trawę.

Aż pewnego dnia syn kupił ojcu traktor. Nieduży. Taki chiński. Wszak dziś od morza do gór zalewa nas chińszczyzna. Ale traktor, kto by go nie wyprodukował, do wszystkiego się nadawał. No, może poza weselami. Acz niedaleko otworzyli wypożyczalnię limuzyn, takich kilkumetrowych, eleganckich, więc i tak od dawna nikt już po Chrupka nie dzwonił, kiedy biły dzwony w kościele.

Naszedł więc czas, kiedy można było sprzedać łąkę z zieloną, soczystą chrupkową trawą.
No i dzielnego Chrupka.
Tak właśnie Chrupek trafił tu, gdzie jest dziś. Zadatkowany czeka u nas na spłatę, inaczej handlarz go zabierze. Tak to bywa z wiejskimi końmi, gdy przestają być potrzebne. I chociaż są „made in Poland”, to zastępuje je towar z dalekiego wschodu. Jedni to nazywają postępem cywilizacji. Inni rozwojem. Jeszcze inni milkną, bo tęsknota za prawdziwą, polską wsią narasta wraz z każdym wiejskim Chrupkiem sprzedanym na rzeź.

Chrupek stoi i patrzy w obiektyw. W jego oczach tli się resztka nadziei, ale widzimy, jak gaśnie z każdą mijająca minutą. Chrupek schyla głowę i cichutko charczy, nie widzi już nawet sensu w pozowaniu do zdjęć. Tyle się w życiu starał, i zaprowadziło go to właśnie tutaj..

Potrzeba 8800 zł na Chrupkowe życie. No i 1700 zł na transport Chrupka. Mamy czas do 28 czerwca, by uratować mu życie.
Prosimy bardzo o pomoc dla Chrupka.