Buli

TAK BYŁO 2011 rok

BULI I JAGODA

Buli i Jagoda – tak je nazwaliśmy. Nigdy nie miały pięknej stajni, ani właściciela, który by o nie dbał. Żyły w miejscu, gdzie nie raz odbywały się interwencje, były bite i eksploatowane ponad siły. Niedawno ich właściciel – oprawca zmarł, a interes po nim przejęła córka, która w krótkim czasie doprowadziła stajnię do bankructwa. Kiedy w drzwiach stanął handlarz i obiecał, że zapewni koniom „wspaniałą emeryturę”, a młodą kobietę natychmiast uwolni od darmozjadów, wszystko potoczyło się błyskawicznie. W kilka chwil Buli i Jagoda stanęły na starym żuku z linami na głowach.

Tak trafiły do miejsca, w którym je znaleźliśmy.

Czy po latach służby człowiekowi i cierpienia – tylko na tyle zasłużyły?

Nigdy nie miały ładnych boksów, nie miały słomy, nikt nie pogłaskał i nie poklepał. Teraz bolące nogi uginają się pod rosnącym ciężarem, a szyja boli od ocierającej się o nią liny. Jest ciemno i głucho, przed oczami tylko ściana. Buli i Jagoda nie wiedzą, że najgorsze jeszcze przed nimi.

Nie znamy ich wieku, nie potrafimy Wam powiedzieć, dlaczego akurat one. Po prostu stanęły na naszej drodze, milczące, smutne i pokornie przyjmujące, co los niesie. Choć poza bólem i nadchodząca śmiercią nie niesie już nic.
Buli jest łykawy, o Jagódce nic nie wiemy.