Ziemowit

Ciekawa – o Boże. Nie znam jego przeszłości i nie będę wymyślać. Przyjeżdżali klienci, oglądali go. Okazało się, że Ziemowit kopie i gryzie, ale handlarz mówi, że „w zasadzie on mu oddaje”. I przypomina mi się ta opowieść o tym, że zwierzęta same z siebie agresywne nie są – to ludzie je takimi uczynili.

Myślę o ilości batów, które Ziemowit dostał, i pewnie kopniaków też. Stoimy u niego na podwórzu, a pod nogami błoto ze śniegiem. Depcze się pod butami. Wokół pachnie trochę mrozem, trochę świętami. Chwilę temu, mijając galerie handlowe, widzieliśmy wszystko skrzące się od lampek. Stały już choinki, błyszczały flesze i mikołajowe światełka.

Ten świat jest pełen sprzeczności i różnorodności. Akceptujemy to – albo nie. A ten mały kucyk tu, na krańcu świata, nie ma nic do powiedzenia. I świąt nie doczeka. Po wpłaconej zaliczce musimy dozbierać jeszcze 2000 złotych, a ja stoję, patrzę w te jego wielkie ślepia i nie wiem, co mu powiedzieć. Bo dla wielu on będzie tylko jednym z milionów. A dzisiaj dla nas jest najważniejszy.

Jeśli możesz – stań tu ze mną. Poszarp go delikatnie za tę jego sterczącą krótką grzywę i powiedz mu, żeby się nie martwił. Że to jeszcze nie jest jego pora. Że go stąd wyciągniemy.

A potem? A potem będziemy wszyscy walczyć z całych sił, żeby dotrzymać słowa.

Będziesz z nami?
Czas mamy do 29 grudnia.